Rolnik, powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego, podkomisarz Policji Państwowej - Aktualności - Historia i Tradycja

Urodził się 1888 roku w Rozbitku pow. Międzychód, syn Wojciecha i Teofili Muchajer. Do szkoły ludowej 5-klasowej w Kurnatowicach  uczęszczał w latach 1894-1902, po czym zajmował się gospodarstwem. W roku 1910 powołany został do służby w wojsku pruskim i przydzielony do artylerii polowej. Po odbyciu 2-letniej służby pozostał w służbie, gdzie skierowany został do szkoły średniej w Brandenburgu. Nie ukończył jej  z powodu wybuchu I wojny światowej. Walczył na froncie zachodnim w szeregach 3 pułku artylerii polowej.

W grudniu 1912 r. mianowany kapralem, w styczniu 1915 - plutonowym, w maju 1916 – sierżantem sztabowym, a w sierpniu 1917 – zastępcą oficera. W latach 1915-1918 prowadził biuro sztabu 3 baterii, 3 pułku. We wrześniu 1918 został ranny i przebywał w szpitalu wojskowym w Hochspeier. Po zaleczeniu rany uszedł do Polski.

7 stycznia 1919 r. przystąpił do formacji powstańczych Grupy Zachodniej. Początkowo dowódca kompanii powstańczych w Sierakowie i Chojnie, od lutego 1919 dowódca 4 kompanii 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich (61 p. p. wlkp.). Uczestniczył w zdobyciu Kijowa i w walkach pod Mińskiem.

W lipcu 1920 r. po odparciu ataku bolszewickiego nad Berezyną, za waleczność mianowany podporucznikiem. 4 lutego 1921 r. odznaczony Krzyżem Walecznych za  bohaterstwo podczas walk odwrotowych nad Bugiem, w rejonie miejscowości Wierów. Po ustaniu działań wojennych mianowany likwidatorem kompanii szeregowych w Zakładach Mundurowych VII w Poznaniu.

Od 15 marca 1921 do 21 maja 1922 odkomenderowany na kurs dokształcający dla oficerów bez cenzusu. Po zdaniu egzaminu przeszedł do rezerwy. 8 sierpnia 1924 r. awansowany do stopnia porucznika rezerwy i przydzielony do 58 p. p. wlkp., a 3 marca 1925 r. do 32 p. p. Od czerwca 1922 r. w służbie Policji Państwowej, początkowo jako zastępca komendanta powiatowego w Działdowie. 29 września 1924 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „za skuteczną walkę z bandytami w czasie napadu na Stołpce”.  W latach 1924-1925 kierownik II Komisariatu P.P. w Toruniu, a 1925-1932 komendant powiatowy PP w Wąbrzeźnie. W latach 1932–1938 komendant powiatowy P.P. w Kamionce Strumiłłowej (woj. tarnopolskie). 9 listopada 1032 r. odznaczony Krzyżem Niepodległości. W okresie 1938-1939 kierownik Komisariatu IV Policji Państwowej w Bydgoszczy przy ul. Toruńskiej. Mieszkał w Bydgoszczy przy ul. Królowej Jadwigi 1.

1 września 1939 r. powołany w związku z powszechną mobilizacją. Ostatnio widziany we wrześniu 1939 r. w Równem. Aresztowany przez NKWD. Osadzony  w obozie w Ostaszkowie, skąd napisał w listopadzie 1939 r. trzy kartki pocztowe na różne adresy najbliższej rodziny. Zamordowany w siedzibie NKWD w Kalininie (dzisiejszy Twer) 5 kwietnia 1940 r.

Pochowany w odległym o 32 km Miednoje. Na cmentarzu parafialnym w Sierakowie, na grobie jego żony umieszczono tablice z jego nazwiskiem.

Żonaty od 5 czerwca 1923 z Otylią Gruźlewską (1897-1985), Dzieci: Irena Intek (ur. 1924) Sieraków, Janina Rogozińska (1925-1995) Poznań, Henryka Kondraciuk  (ur. 1926) – Łódź, Medard (ur. 1927) – zmarł w dzieciństwie.”^[1]

Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie Stanisława Ostrowskiego z dnia 11 listopada 1976 roku nadany został zbiorowo Order Virtuti Militari (nr 14384) żołnierzom polskim zgładzonym w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni dla upamiętnienia ofiary ich życia, w imię Niepodległości Polski.^[2]

4 października 2007 roku przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji mianowany pośmiertnie na stopień komisarza Policji Państwowej.^[3]

Autor: Jarosław Łożyński