Z policyj zagranicznych
Organizacja policji w Szwecji. Mówiąc o organizacji policji szwedzkiej, należy na wstępie podkreślić silne więzy, łączące tamtejszą policję państwową z organizacjami policji lokalnej. W Szwecji bowiem poza policja państwową istnieją również w każdym mieście i każdym powiecie odrębne policje lokalne, którym powierzone są wszystkie funkcje służby bezpieczeństwa.
Policja państwowa jest na terenie Szwecji organizacją leszcze młodą, została bowiem powołana do życia zarządzeniem królewskim z r. 1932; do obowiązków jej należy przede wszystkim zwalczanie włóczęgostwa, przemytu alkoholu, utrzymywanie porządku w bardziej poważnych wypadkach (dzięki czemu unika się wzywania oddziałów wojska) oraz okazywanie pomocy organizacjom policyjnym lokalnym.
Policja państwowa została zorganizowana w dość pomysłowy sposób. Mianowicie co rok zarządzeniem władz zwierzchnich pewno liczba wyszkolonych już funkcjonariuszów policyjnych z organizacyj lokalnych jest przenoszona na okres od roku do trzech lat do policji państwowej. Każdego też roku 1/3 stanu osobowego policji państwowej wraca do macierzystych oddziałów policji lokalnych z poleceniem podjęcia swych poprzednich obowiązków, a z drugiej strony takaż sama liczba policjantów przechodzi wówczas z policyj lokalnych do szeregów policji państwowej Dzięki powyższemu systemowi możliwe było zorganizowanie całkiem nowej organizacji policyjnej o specjalnym przeznaczeniu, bez potrzeby podstawowego szkolenia jej funkcjonariuszów, przy czym osiągnięto i tę korzyść, że służący w niej przez pewien okres policjanci, mając do czynienia z innego rodzaju obowiązkami, rozszerzają krąg swych umiejętności i doświadczeń. Na czele policji państwowej stoi komendant, którym obecnie jest pinsp. G. Thylin, komenda główna mieści się w Sztokholmie.
W stolicy Szwecji znajduje się również utrzymywane przez rząd centralne biuro daktyloskopijne oraz państwowa szkoła policyjna. Biuro posiada zbiór 60 000 odcisków palców. Karta z odciskiem palców zawiera następujące dane: imię i nazwisko osoby, jej opis fizyczny oraz fotografię. Biuro wydaje co pewien czas specjalne pismo, które jest rozsyłane do wszystkich jednostek służby bezpieczeństwa w całym kroju.
Państwowa szkoła policyjna jest utrzymywana przez rząd, nadzór zaś nad nią sprawuje komenda policji m. Sztokholmu. Szkoła mieści się w b. ładnym budynku, w którym zajmuje dwa piętra. Słuchacze pochodzą ze wszystkich szwedzkich organizacyj policyjnych. Przy szkole istnieje małe, lecz dobrze wyposażone laboratorium. Wykłady odbywają się w 12 salach, które mogą pomieścić po 25 słuchaczy, poza tym jednak istnieje również obszerna sala na wykłady zbiorowe i zebrania. Szkoła ma dwa kursy: niższy i wyższy. Na niższym w ciągu 5 miesięcy otrzymują wyszkolenie nowoprzyjęci szeregowi policji. Poza przedmiotami ściśle fachowymi, słuchacze uczą się również pisania na maszynie oraz stenografii. Na kurs wyższy, którego program obejmuje przede wszystkim szkolenie z zakresu służby śledczej oraz znajomości przepisów administracyjnych, przyjmowani są szeregowi, którzy ukończyli kurs niższy i 5 lat przesłużyli w szeregach policji.
Stolica Szwecji posiada 1.200 policjantów, pozostających pod zwierzchnością swego szefa Erika Rosa. Poza tym znajduje się tam specjalne laboratorium policyjne oraz muzeum, w którym przechowywane są szczególnie ciekawe prace laboratoryjne.
Na zakończenie wspomnieć również należy o bogato wyposażonym Instytucie Kryminologicznym. który powstał w 1936 r. przy Uniwersytecie w Sztokholmie dzięki funduszom osób prywatnych. Na czele Instytutu stoi wybitny kryminolog i profesor prawa dr Soderman.
Źródło: „Na Posterunku”, 1939 r.
