Stefan Babula nieznany wojownik o „Niepodległą”
Niesamowity a zarazem skromny człowiek, oddany Ojczyźnie patriota, żołnierz, policjant, człowieka wielkiej odwagi i wielkiej siły moralnej. Zawsze „wyprostowany” wśród tych co na kolanach, dający swymi czynami świadectwo umiłowania wolnej i niepodległej Polski. Pięknym życiorysem zapisał wspaniałą kartę w historii walki o Niepodległą.
Urodził się 28 listopada 1898 r. w miejscowości Żmudcze na Wołyniu. Nieprzerwanie od 1918 roku brał czynny udział w walkach o niepodległość i utrwalenie granic Rzeczypospolitej. Podczas konfliktu zbrojnego, polsko-ukraińskiego w listopadzie 1918 r., jako ochotnik brał udział w obronie Lwowa, walcząc w oddziale „Straceńców” por. Romana Abrahama. Z kolei już zimą 1919 r. udał się do Odessy, gdzie zaciągnął się do pułku ułanów 1 Dywizji Jazdy pod dowództwem mjr Konstantego Plisowskiego. Wraz z pułkiem ( późniejszy 14. Pułk Ułanów Jazłowieckich ) walczył m.in. nad Złotą Lipą, Strypą i pod Jazłowcem. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej, w kwietniu 1920 r. uczestniczył w wyprawie kijowskiej, a następnie 10 sierpnia tegoż roku w Warszawie wstąpił w szeregi 3. Szwadronu Policyjnego dowodzonego przez komisarza Andrzeja Jezierskiego, który wchodził w skład Dyonu „Huzarów Śmierci”. Wraz ze szwadronem brał udział w działaniach bojowych pod Serockiem, koło wsi Dembe, pod Nieporętem, Kuligowem, w okolicach wsi Popowo Piaski i Borki, które na trwałe wpisały się w dramatyczne epizody Bitwy Warszawskiej.
Po rozformowaniu Szwadronu, brał udział w dalszych walkach pościgowych za bolszewikami, ale i też w potyczkach z wojskami litewskimi, z ofensywą na Kowno włącznie. Służył następnie m.in. w Lidzkim Pułku Strzelców i 13. Pułku Ułanów Wileńskich. W czasie pokoju, aby utrzymywać niepodległość Państwa, przenosi się do służby w kolejnych formacjach. I tak, po utworzeniu Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), przechodzi do 6. Szwadronu Kawalerii w Łużkach. Jesienią 1927 roku szwadron w którym służył został włączony w skład 3 Półbrygady Ochrony Pogranicza, która w 1929 roku została przemianowana na pułk KOP „Głębokie”. W związku z reorganizacją szwadronu pod koniec 1928 r. odchodzi z KOP-u i przechodzi pozytywnie nabór do Policji Państwowej. W roku 1929 r., po ukończeniu kursu w Normalnej Szkole Fachowej dla Szeregowych PP w Mostach Wielkich, rozpoczyna służbę w Policji Państwowej, najpierw w Kozienicach, a potem w XIII Okręgu Wołyńskim PP. W 1934 r. staje się osadnikiem wojskowym na 22 ha, w swoich rodzinnych stronach - osada Siółki, powiat Kowel. Tam też w wieku 36 lat zakłada rodzinę i prowadzi gospodarstwo rolne. W 1939 r. nie był już w czynnej służbie, stąd też brak informacji o tym by brał udział w działaniach wojennych we wrześniu 1939 r.. W lutym 1940 r., zostaje z żoną Genowefą i czworgiem dzieci wywieziony na Sybir (Свердло́вская о́бласть).
W 1942 r. wskutek opieszałości radzieckich służb werbunkowych nie udało mu się wstąpić
do formowanej na terenie ZSRR Armii Andersa. Następnie w 1943 r. skierowany został do formowanej przez Związek Patriotów Polskich w ZSRR, 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki i zmuszony do wstąpienia do 2. Batalionu 5. Pułku Piechoty Wojska Polskiego, pod dowództwem Sapożnikowa. W styczniu 1945 r. podczas operacji berlińskiej został poważnie ranny i trafił do szpitala wojskowego, kończąc swój szlak bojowy. Za pośrednictwem Czerwonego Krzyża udało mu się odnaleźć swoją rodzinę, która po zakończeniu wojny została przemieszczona z obozu pracy na Syberii do jednego z kołchozów na Ukrainie. W maju 1946 r. udało mu się sprowadzić swoją rodzinę do Polski, gdzie następnie pociągiem repatrianckim wyjechał wraz z rodziną na Dolny Śląsk. Tam osiedla się w jednej z wsi powiatu kłodzkiego, gdzie zmarł 28 listopada 1967 r.
Źródło: na podstawie artykułu Leszka Bobuli, Wyciągnięte z szuflady: Stefan Babula nieznany wojownik o „ Niepodległą”. Portal Kresowy Serwis Informacyjny [dostęp 05.10.2021 r.].
Fotografie: Portal Kresowy Serwis Informacyjny [dostęp 05.10.2021 r.].
