Z policyj zagranicznych - Aktualności - Historia i Tradycja

W okresie zaledwie trzech lat zdołała oddać swemu społeczeństwu wiele cennych usług, pracując w warunkach wyjątkowo ciężkich i niebezpiecznych, jeżeli się zważy, że oprócz wszelkiego rodzaju złoczyńców, musiała zwalczać trudności wynikłe z pełnienia swej służby na płatowcach. Niespodziane, nagłe wycieczki oraz związane z niemi przygody są chlebem powszednim owych latających stróży prawa i bezpieczeństwa publicznego. Mając powierzone sobie troski o spokój, życie i mienie obywateli, muszą oni zapobiegać zbrodniom, tropić i zatrzymywać wszelkiego rodzaju gwałcicieli prawa, odszukiwać zaginionych lotników, lecieć wślad za gołębiami pocztowemi, używanemi przez przemytników jako środek łączności i t, p. tysiączne kłopotliwe obowiązki.

Oprócz tego ci rycerze powietrza walczą z nową groźbą cywilizacji — z niedbałymi i niedouczonymi lotnikami, którzy nad miastem, słynącem z drapaczy chmur, lecą niżej 300 metrów, albo pozwalają sobie na wykonywanie nad miastem sztuk akrobatycznych. Ostatnie wodnopłatowce, oddane do użytku policji, zaopatrzone są w krótkofalowe aparaty radjotelefoniczne, podobne do tych, któremi posługują się duże samoloty pasażerskie. Łączność z ziemią utrzymana jest przy pomocy radjostacji. Mieści się ona w gmachu telefonów, odległym o 65 klm. od Nowego Yorku. Stamtąd już zwykłą drogą telefoniczną powietrzni policjanci mogą porozumiewać się z posterunkami policji w całym kraju.

Należy nadmienić, że piloci w służbie policji nowojorskiej są to przeważnie asy lotnictwa, mający poza sobą wiele rekordów. Wielu z pośród nich brało czynny udział w walkach powietrznych, które rozegrały się w czasie wojny światowej: inni znów zdobyli gruntowną wiedzę i wyszkolenie zawodowe w najlepszych szkołach lotniczych.

Na czele policji powietrznej w New-Yorku znajduje się kpt. Artur N. Chamberlain, znany ze swych czynów lotniczych, z czasów wojny światowej.

Źródło: „Na Posterunku”, 11/1932, zdj. NAC