Ku waszej uwadze - Aktualności - Historia i Tradycja

W Dz. Ust. Nr. 36 z roku bież., pod poz. 332 ukazało się rozp. Prezydenta Rzeczypospo­litej z 22 marca r. b. o ochronie zwierząt.

W myśl tego rozporządzenia wzbronione jest znęcanie się nad zwierzętami, t. j. wszelkiemi domowemi i oswojonemi zwierzętami i ptac­twem oraz schwytanemi zwierzętami i ptactwem dzikiem, jako też rybami, plażami, owadami i t. p.

Za znęcanie się nad zwierzętami uważa się w myśl omawianego rozporządzenia:

a) używanie do pracy zwierząt chorych, rannych lub kulawych;

b) bicie zwierząt po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach kończyn (nóg, łap);

c) bicie zwierząt przedmiotami twardemi i ostremi albo zaopatrzonemi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego bólu;

d) przeciążenie zwierząt pociągowych i jucz­nych ładunkami, w sposób widoczny i oczywisty nie odpowiadającemi ich sile lub stanowi dróg, albo zmuszanie takich zwierząt do zbyt szybkie­go biegu, nie odpowiadającego ich siłom;

e) przewożenie, przenoszenie lub przepę­dzanie zwierząt w sposób, w pozycji lub w warunkach powodujących zbędne cierpienia fi­zyczne;

f) używanie uprzęży, pęt, więzów i t. p. powodujących ból albo używanie ich w sposob mogący sprawić ból lub uszkodzenie cielesne— z wyjątkiem wypadków, gdy używanie takich przedmiotów jest potrzebne z powodu i w cza­sie tresury, prowadzonej w interesie publicznym;

g) używanie zwierząt do wszelkiego rodzaju doświadczeń, powodujących śmierć, uszkodzenie cielesne lub ból fizyczny — z wyjątkiem wy­padków, gdy doświadczenia takie dokonywane są w celach naukowych przez osoby posiadają­ce na to specjalne zezwolenie władz względnie pod bezpośrednim nadzorem takich uprawnio­nych osób;

h) dokonywanie na zwierzętach operacyj nieodpowiedniemi narzędziami i bez zachowania koniecznej ostrożności oraz oględności w celu zaoszczędzenia im zbytniego bólu;

i) złośliwe straszenie i drażnienie zwierząt;

h) wszelkie wogóle zadawanie zwierzętom cierpień bez odpowiednio ważnej i słusznej potrzeby.

Kto dopuści się czynu, który stosownie do postanowień przytoczonych w poprzednim ustę­pie, można uważać za znęcanie się nad zwie­rzętami — ulegnie karze grzywny do 2.000 zł. albo karze aresztu do 6 tygodni, albo obu karom łącznie. Tej samej karze ulegnie właściciel zwierzęcia, który świadomie pozwala na znęcanie się lub powoduje je, albo doń zmusza. Tej samej karze ulegnie również pracodawca, zwierzchnik, przedsiębiorca i każda inna osoba, z której po­lecenia lub w której interesie zwierzęta używa­ne są do pracy, jeśli świadomie pozwoli lub do­puści do znęcania się, lub do czynu takiego na­kłania czy zmusza.

Jeśli znęcania się dopuszczono się w spo­sób wskazujący na wyjątkowe okrucieństwo sprawcy, winny ulegnie karze więzienia do jed­nego roku. Na obszarze mocy obowiązującej ustawy karnej b. zab. austrj. zamiast więzienia stosuje się ścisły areszt.

W wypadku znęcania się przez nieletnich do lat czternastu rodzice lub opiekunowie, win­ni niedozoru, ulegną karze grzywny do 50 zł.

Winny dokonywania doświadczeń nauko­wych bez odpowiedniego zezwolenia władz i w sposób zabroniony przez odnośne przepisy ulegnie karze grzywny do 1.000 zł.

Do orzekania o przestępstwach przewidzia­nych w omawianem rozporządzeniu powołane są sądy powiatowe (pokoju).

Jeśli skutkiem znęcania się zwierzę znaj­duje się w takim stanie, że ze względów ludz­kości powinno być zabite, albo jeśli wymaga le­czenia — powiatowa władza administracji ogól­nej po zbadaniu zwierzęcia przez lekarza weterynarji może zarządzić jego zabicie lub leczenie na koszt winnego, przyczem może powierzyć ta­kie zwierzę na czas leczenia innej osobie, którą uzna za odpowiednią. Odwołanie się nie wstrzy­muje wykonania zarządzenia.

Minister spraw wewnętrznych może upo­ważnić poszczególne stowarzyszenia, mające na celu ochronę zwierząt, do współdziałania z or­ganami państwowemi w ujawnianiu przestępstw, przewidzianych w niniejszem rozporządzeniu.

Źródło: „Na Posterunku”, nr 16/1928, zdj. NAC