O Policji Kobiecej w zastosowaniu do walki z nierządem cz. 1
Już przed wojną zwrócono baczniejszą uwagą na znakomicie zakonspirowany i szeroko rozgałęziony handel kobietami i dziećmi. Wyrazem tego obudzenia się powszechnej baczności były konwencje genewskie z lat 1904 i 1910, zwołane celem omówienia środków międzynarodowego zwalczania handlu żywym towarem. Skutki realne jednak pierwszych poczynań w tym kierunku były prawie żadne.
Dopiero po wojnie zareagowano silniej na ten objaw odwiecznego zła. W r. 1921 powstała przy Lidze Narodów t. z w. Komisja Doradcza, podzielona później na dwa komitety: jeden dla spraw opieki nad dziećmi i młodzieżą, drugi dla zwalczania handlu kobietami i dziećmi. W tym roku szereg państw należących do Ligi Narodów zawarło nową umowę międzynarodową celu zwalczania wspólnemi siłami handlu żywym towarem.
Polska wszystkie te konwencje podpisała w roku 1922, a ratyfikował je sejm polski w 1924. Następstwem podpisania konwencji było Oporządzenie ministra zdrowia publicznego z dnia 6 września r. 1922 (Dz. Ust. Nr. 78 poz. 715), którego najważniejszym przepisem było postanowienie znoszące domy publiczne i określające jako dom publiczny już taki lokal, w którym mieszka więcej niż 2 osoby zajmujące się zawodowo prostytucją. W dn. 14 marca r. 1923 „Polaki Komitet walki z handlem kobietami i dziećmi”, złożony z przedstawicieli organizacyj społecznych interesujących się tą sprawą.
Komitet ten jest ekspozyturą Komitetu międzynarodowego zwalczania handlu kobietami i dziećmi i pracuje pod przewodnictwem dr. Chodźki, b. ministra zdrowia publicznego. Staraniem tego Komitetu zorganizowano w głównych miastach Polski szereg misyj dworcowych, których zadaniem jest opieka nad młodą kobietą podróżującą koleją, a więc na terenie, gdzie najchętniej grasują werbownicy do nierządu.
W Komitecie tym powzięto dalej wniosek zorganizowania w Polsce pierwszego oddziału policji kobiecej w celu walki z handlem kobietami i dziećmi oraz z całym kompleksem zjawisk objętych zwykłe ogólnem mianem nierządu. Handel bowiem żywym towarem nie stanowi odosobnionego zjawiska, lecz wiąże się z całym szeregiem swoistych przestępstw, powstających na podłożu prostytucji i na tem podłożu pasożytniczo żerujących. Do przestępstw takich należy stręczycielstwo, sutenerstwo, alfonsostwo, utrzymywanie domów schadek i t. d.
Użycie policji kobiecej do walki z nierządem jest pomysłem stosunkowo niedawnym. Zastosowany najpierw w Stanach Zjednoczonych, następnie w Niemczech i Anglji, dał wszędzie rezultaty dodatnie. Anglja wypróbowała go na szerszą skałę w r. 1914, gdy tłumy zbiegów z Belgji, przeważnie kobiet i dzieci, trzeba było pomieścić w specjalnych obozach, dla uciekinierów. Do utrzymania porządku w tych obozach, w których zaczęła się szerzyć prostytucja i choroby weneryczne, użyto właśnie policji kobiecej. Te pierwsze, pomyślne doświadczenia sprawiły, że poczęto następnie używać policji kobiecej, i to z dobrym skutkiem, do walki z prostutucją w obozach wojskowych, jako straż więzienną, do zwalczania włóczęgostwa, a nawet tu i ówdzie do pełnienia służby policyjno-sanitamej. Zależnie od kraju, zakres używania policji kobiecej był różny. Dopiero później uporządkował te sprawy do pewnego stopnia zjazd działaczy społecznych w Amsterdamie, który, zbadawszy najgruntowniej dotychczasowe rezultaty działalności policji kobiecej, orzekł, że kobiece siły policyjne zwrócić należy przedewszystkiem w kierunku walki z handlem żywym towarem, sutenerstwem, alfonsostwem, domami publicznemi i wogóle z prostytucją oraz włóczęgostwem. Wypowiedziano się nawet i za tem, że byłoby pożądane, aby wszelkie badania kobiet i dzieci w sprawach o przestępstwa natury obyczajowej i seksualnej, a także dzieciobójstwo, wywoływanie sztucznych poronień i t p. prowadzone były przez kobiety, zostające w służbie policyjnej. W rezultacie tych badań Liga Narodów zaleciła w r. 1923 rządom tworzenie w ich krajach policji kobiecej z powyżej zakreślonym zakresem działania.
Źródło: „Na Posterunku”, aspirant Stanisława Paleolog, zdj. NAC, ze zbiorów prywatnych rodziny Stanisławy Paleolog
