Zastrzelił przełożonego w komisariacie - Aktualności - Historia i Tradycja

Posterunkowy Jaskólski był w swoim cza­sie instruktorem w Głównej Szkole Policyjnej w szarży st. przodownika. W r. 1919 zaczął na­łogowo pić i zachowywać się niewłaściwie. Chcąc uniknąć grożącego wydalenia, prosił sam o zwol­nienie z policji, którego mu udzielono. W ro­ku 1922 na skutek usilnych starań i obietnic zmiany trybu życia Jaskólski został ponownie przyjęty do policji, ale już w stopniu posterun­kowego. W roku 1923 po tragicznej śmierci narzeczonej, która odebrała sobie życie, Jaskól­ski zaczął pić jeszcze więcej, niż dawniej. Kon­sekwencją był u niego stan stałego podrażnie­nia nerwowego i zaniedbywanie się w służbie.

W dniu krytycznym Jaskólski przyszedł na zbiórkę plutonu w stanie nietrzeźwym i z opóźnieniem. St. przodownik Szulecki uczynił mu za to uwagę, na którą Jaskólski coś niewyraźnie odpowiedział. W kilka chwil później, Jaskólski wyjął rewolwer i celnym strzałem ugodził st. przod. Szuleckiego w okolicę serca. St. przód. Szuleckiego w agonji przewieziono do szpitala, gdzie niebawem zmarł. Zabójca został areszto­wany i natychmiast zbadany przez nadkom. inspekcyjnego Chełmickiego. Odpowiadał na za­dawane mu pytania z nienaturalnym spokojem, w godzinę zaś po zabójstwie dostał silnego ataku nerwowego. Posterunkowy Jaskólski został od­dany do dyspozycji sędziego śledczego. Zabity st. przód. Szulecki osierocił żonę i pasierbów.

Pogrzeb odbył się w dniu 6 lutego r. b. W kościele św. Krzyża, pięknie przybranym olbrzymiemi girlandami, zwieszającemi się od stropu, na katafalku otoczonym zielenią. Spoczęły zwłoki tragicznie zmarłego. W pobliżu umieścili się najbliżsi z rodziny, a więc żona, matka, pasierbi i krewni. Z pośród wyższych funkcjonarjuszów policji obecni byli: w imieniu komendanta głównego, insp. Kom. Gł., Galie, komisarz rządu na m. st. Warszawą, Jarmołowicz, komendant policji stołecznej, Czyniowski, jego zastępca, podinsp. Charlemagne, podlnsp. Kom. dł. Hejmanowski, naczelnik wydz. bezp., Kom. Rządu Bielecki, nadkomisarze Chełmicki, Dąbrowski, Poraziński i Weinkranc oraz szereg wyższych funkcj. p. p.

Podczas nabożeństwa pienia religijne wy­konali soliści: art. opery warsz. Mossakowski i st. przod. Gołębiowski oraz chór opery war­szawskiej. Solo na wiolonczeli wykonał artysta muzyk, Wiśniewski.

Po skończonem nabożeństwie, które odprawił ks. kapelan p. p., Kolasiński, koledzy zmarłego wynieśli trumną na karawan, poczem kondukt żałobny skierował się w stroną Powązkowskiego cmentarza. Na przedzie postępowało czterech księ­ży, następnie orkiestra policyjna oraz dwa plutony honorowe: konny i pieszy, dalej delegacje z wień­cami: od komendanta policji stołecznej; od III plutonu VIII komisarjatu, którego zmarły był komendantem; od pozostałych dwu plutonów VIII kom.; od biura i przodowników VIII komisarjatu; od 1 plutonu VII komisarjatu, którego zmarły był komendantem przed przeniesieniem go do komisarjatu VIII, wreszcie od przodowni­ków VII komisarjatu.

Nad otwartą mogiłą ks. kapelan p. p. Kolasiński wygłosił następujące przemówienie:

Żałobni słuchacze!

Otwarty grób, przed nami martwe ciało człowieka, co w pełni sił żywotnych, tragicznie padł na posterunku w chwili pełnienia obowiąz­ków — oto straszny obraz, który mówi sam za siebie, nie wymagając żadnych uwypukleń. W nie­mej boleści kłoniąca się nad trumną matka po raz ostatni obejmuje śmiertelne szczątki kocha­nego syna — nadzieję jedyną; zbolała wdowa we łzach przywołuje małżonka i powiernika, a jej dzieci w wielkim smutku żegnają ojczy­ma — przyjaciela.

Współczujemy wam serdecznie, a dla spraw­cy zbrodni nie mamy słów oburzenia, dla samego czynu — potępienia! Prawu stanie się zadość, ale zanim sąd ukarze zbrodniczą rękę — my tu wszyscy piętnujemy krwawy czyn zabójcy we­dług prawa pisanego w sercach naszych; a cały korpus p. p., tych obrońców prawa w pierwszej linji, do żywego poruszony tym wypadkiem, odwra­ca się z odrazą od zabójcy. I słusznie, bo o ile każ­de zabójstwo jest złem i krzywdą według praw boskich i ludzkich — to podniesienie uzbrojonej ręki przez podkomendnego na swego zwierzchni­ka podczas służby, staje się nadto rozsadnikiem niekarności, rozprzężenia i demoralizacji tego organu naszego państwa, jaki dotąd uchodzi za Jeden z najbardziej dobrych, karnych i spręży­stych i rzuca przykry i ponury cień żałoby na Wszystkich funkcjonarjuszy p. p. Szczęściem, organizm cały p. p. jest zdrowy, a czyn na­piętnowany, to tylko odosobniony wypadek, zrodzony z chorobliwie podrażnionej ambicji czy zdeprawowanej złej woli jednostki, który zawsze i wszędzie zdarzyć się może, a za co odpowie­dzialność na całość zrzucać nie wolno.

Czyn ów zbrodniczy, który dotknął nas wszystkich, zaskoczył przedewszystkiem tych, którzy znali ś. p. Jana, jako człowieka uczynne­go, dobrego kolegę, pogodnego towarzysza, wymagającego, ale ludzkiego zwierzchnika, który krzywdy nikomu nie czynił. Człowiek to był ideowy, w wojsku będąc — niósł ofiarnie życie dla Ojczyzny, a w czasie najazdu bolszewickie­go, już jako policjant polski wysunął się na czoło tych współkolegów, którzy karnie stanęli w szeregach, by odeprzeć wroga. Po wyprawie zaś staje znów do pracy na skromnem stano­wisku st. przodownika, a choć mniej zależny od swoich kolegów pod względem materjalnym — pełnił ofiarną służbę dla Ojczyzny ukochanej. Za to mu cześć!

Dla nas zaś, a w szczególności dla Was, Braci policyjna, coście bardziej narażeni na niebezpieczeństwo — ten grób, do którego za chwilę złożymy śmiertelne szczątki ś. p. Jana, co tak nieoczekiwanie życia został pozbawiony— niech będzie przestrogą, iż trzeba być przygo­towanym w duszy na każdy dzień, gdyż nie wie człowiek, kiedy mu śmierć pisana.

„Czujcież, bo nie wiecie dnia ani godziny”.

Bratnia zaś zgoda miłości i pojednanie niech się stają nam strawą duchową, łącząc nas w jedno w jednym Chrystusie, ku któremu wznosimy błagalną modlitwę za ś. p. Janem: za ofiarną pracą dla Ojczyzny ziemskiej, daj mu, Panie, Ojczyznę niebieską, a światłość wiekuista niechaj mu świeci na wieki, Amen.

Źródło: „Na Posterunku”, nr 6/1926, zdj. NAC