Biuro Edukacji Historycznej - Muzeum Policji
Komendy Głównej Policji

1 listopada jest dniem, w którym przede wszystkim wspomina się świętych, czyli osoby beatyfikowane i kanonizowane. W tym dniu uwaga wiernych skupiona jest również na osobach formalnie nie wyniesionych na ołtarze, ale których życie nacechowane było świętością. Zatem święto to ma przypominać o tych, którzy swoim życiem dali dobry przykład, czyli stanowili archetyp człowieczeństwa.

– Jestem córką jednego z zamordowanych – Bronisława Korzelskiego, który służył w policji od 1925 r. W 1939 r. pracował tu, w Białymstoku –pani Irena Korzelska-Uhlach mówi z pięknym, kresowym akcentem. Przemawia do zebranych gości, ale przede wszystkim do stojących przed nią młodych policjantów. – Mój tato z mamusią przeżyli razem tylko sześć lat – jej głos drży. – Potem przyszła wojna. Ojciec nigdy z niej nie wrócił, a my zostaliśmy poza ojczyzną. Po 70 latach stoję na swojej ziemi, białostockiej, gdzie się urodziłam, i bardzo dziękuję wszystkim, że mogłam być dzisiaj tutaj.

Od dziś w siedzibie naszego Biura prezentowana jest kolejna wystawa z cyklu poświęconego rocznicy odzyskania niepodległości. Ekspozycja pt. „W 526 dni dookoła Polski. Jak Kazimierz Paluch przemierzył kraj w X rocznicę odzyskania niepodległości” przygotowana została przez Muzeum Historii Polski w Warszawie.

Był człowiekiem z klasą, zawsze elegancki, pogodny, życzliwy i towarzyski. Ponadto był muzykalny, pięknie i chętnie śpiewał np. arię Jontka z opery „Halka” S. Moniuszki. Bardzo pozytywnie i serdecznie wspominają go także byli uczniowie.

Czy wiecie, że instytucja dzielnicowych liczy już sobie 94 lata? Oficjalnie pojawiła się 1 października 1926 roku, powołana Rozkazem nr 330 Komendanta Głównego Policji Państwowej. W ślad za nią ukazał się Rozkaz nr 331 KG PP, stanowiący niejako akt wykonawczy do niej, czyli Instrukcję o dzielnicowych.

26 października 2020 r. zmarł podinspektor Policji w stanie spoczynku, doktor hab. Bolesław Sprengel, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (Wydział Nauk o Polityce i Bezpieczeństwie, Katedra Bezpieczeństwa Narodowego). Był historykiem i politologiem, absolwentem Wydziału Humanistycznego (kierunek historia) tegoż uniwersytetu. Miał 68 lat.

Groźny bandyta, który każdy swój występ znaczył wielką kałużą krwi, aż sam w niej legł, trafiony kulami policji – takie epitafium ukazało się w gazetach w końcu września 1923 r., po śmierci Jana Stolorza, niespełna 30-letniego bandyty z Szopienic, który przez dwa lata terroryzował ludność Górnego Śląska, drwiąc sobie z policji

Ostatnim z jesiennej serii zamachów „Agatu" na funkcjonariuszy działających na terenie warszawskich więzień Pawiaka i Gęsiówki, był atak na jednego z zastępców komendanta Pawiaka: SS-Scharführera Engelbertha Frühwirtha, wyjątkowego zwyrodnialca spod znaku SS, znęcającego się nad więźniami i biorącego udział w egzekucjach przeprowadzanych w ruinach getta i w Lesie Sękocińskim.

Któż nie pamięta kultowej dziś sceny z filmu „Vabank”, w reżyserii Juliusza Machulskiego, w której czasie rozmowy pomiędzy Kwinto, Moksem i Duńczykiem, wspominają oni o postaci komisarza PP Przygody:

Trzej piekarze i rzeźnik, odsiadujący w więzieniu mokotowskim w Warszawie długoletnie wyroki za ciężkie przestępstwa kryminalne (jeden nawet dożywocie), z zimną krwią zamordowali w nocy z 21 na 22 kwietnia 1923 roku trzech strażników. Był to jeden z najbardziej tragicznych finałów ucieczek zza krat w historii polskiego więziennictwa.