Pomoc Policji Państwowej bezrobotnym w zimie 1932/33 - Aktualności - Historia i Tradycja

(zachowano oryginalną pisownię artykułu)

Zazwyczaj z nadchodzącą zimą niedola bezrobotnych, budząc refleksje i współczucie, powoduje żywsze tętno ofiarności społecznej. Nikt może nie ma tak bezpośredniej styczności z nędzą rzesz bezrobotnych, jak policjant z racji wykonywania swych obowiązków. Dlatego też policjant w pierwszym szeregu wyciągnął pomocną dłoń nieszczęściu. Ale nietylko dlatego. Policjant polski, wychowany w zasadach obywatelskich, stojący na straży dobra wszystkich obywateli i czujący się w gronie tej społeczności współobywatelem, większą w tem poczuciu czerpał podnietę do czynów.

Akcja policji, zmierzająca do ulżenia doli bezrobotnych, zwróciła się głównie do dzieci bezrobotnych, bo między policjantem a dzieckiem wije się nić wzajemnej sympatji, oparta na naturalnych przesłankach uczuciowych. Policjant z racji swych obowiązków jest opiekunem dziecka tam, gdzie rodzicielskie oko czy ucho nie dosięże. Stąd też węzły te są o tyle silniejsze, że płyną nietylko z wyrozumowanego obowiązku, ale i z uczucia.

Bardzo znamiennym objawem była powszechność akcji pomocy bezrobotnym w korpusie policyjnym. Bez żadnego nakazu zgóry, z wewnętrznego poczucia dyscypliny społecznej się zrodziła i objęła policję całej Rzeczypospolitej. W pomocy bezrobotnym wzięli udział wszyscy oficerowie, szeregowi, urzędnicy i niżsi funkcjonarjusze urzędów policyjnych.

Technicznie kształtowała się ta akcja różnolicie na terenie poszczególnych województw, w zależności od warunków miejscowych. Składki, w pełnem tego słowa znaczeniu dobrowolne, zawierały się w granicach od 40 groszy do 2 zł. miesięcznie, bądź też określano je odsetkami od 1% do 2% pensji. Dały one w sumie przez czas trwania akcji ponad 100.000 zł. W większości przekazywano je miejscowym komitetom obywatelskim pomocy bezrobotnym.

Niezależnie od sum, wpłacanych komitetom, zorganizowano we własnym zakresie dożywianie dzieci najbiedniejszych. Odbywało się ono w kuchniach dla skoszarowanych policjantów, nieskoszarowani zaś przyjmowali do domów dzieci bezrobotnych, dając im przeważnie całodzienne utrzymanie. W miejscowościach, gdzie nie można było w powyższy sposób akcji tej przeprowadzić, zakupywano obiady, rozdając je następnie między najuboższe dzieci.

Fundusze na dożywianie czerpano również z imprez specjalnie na ten cel urządzanych. Skuteczną pomoc okazały tu organizacje policyjne: kluby sportowe, świetlice i „Rodzina Policyjna". Szczególnie ta ostatnia poważnie przyczyniła się w akcji, asygnując fundusze i biorąc w swe ręce techniczną stronę przygotowywania obiadów, wydawania ich i t. p.

Rok rocznie z okazji świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocy Stowarzyszenie „Rodzina Policyjna” urządzało dla dzieci swych członków zabawy połączone z rozdawnictwem praktycznych podarunków. W ubiegłym sezonie zimowym Koła „Rodziny Policyjnej" w przeważającej liczbie rozszerzyły swą działalność, urządzając „gwiazdki” dla najuboższej dziatwy, którą zaopatrywano w ciepłą odzież, obuwie lub paczki żywnościowe, by i tym, najbardziej przez los pokrzywdzonym dzieciom jaśniejszy promyk podczas świąt zabłysnął.

Pomoc Policji bezrobotnym odbywała się naogół w trudnych warunkach. Zestawiwszy szczupłość uposażeń i ciężkie warunki służby policyjnej dochodzi się do wniosku, że niejednokrotnie policjanci ujmowali sobie i najbliższym, by się podzielić po bratersku z głodniejszymi.

Liczbowo wyniki akcji pomocy bezrobotnym przez Policję w r. 1932/33 ujmuje następujące zestawienie:

Poza materjalną stroną akcji pomocy bezrobotnym jest jeszcze druga jej strona Wiadomo powszechnie, że głód jest najgorszym doradcą Na całym świecie ze wzrostem bezrobocia i nędzy obserwujemy wzrost przestępczości. Akcja pomocy bezrobotnym tak ze strony, państwa, jak i społeczeństwa przeciwdziałała skutecznie wszelkim próbom zamętu, hamowała i łagodziła ujemne skutki bezrobocia.

 ŹRÓDŁO: "NA POSTERUNKU" 50/1933 FOTO: NAC