Wywiad - Aktualności - Historia i Tradycja

Policjant, prowadząc wywiad, powinien umieć podchodzić do ludzi z każdego środowiska, z każdej sfery, powinien umieć stawiać pytania, a nawet pytaniami tymi zanudzać, starając się jednocześnie zyskać sobie życzliwość rozpytywanej osoby, gdyż w prze­ciwnym razie niczego się nie dowie.

W ciągu długoletniej swojej praktyki spot­kałem jednego szeregowego, który miał dar rozpytywania. Zdawało się niejednokrotnie, że wyczerpał już temat rozmowy, gdy nagle wracał i znienacka zarzucał świadka całym szeregiem dalszych pytań. A pytał szczegółowo, drobiaz­gowo, aż do przesady i tylko dzięki temu zdo­bywał cenne informacje, które posłużyły do rozwiązania nie jednej zagadki śledczej. Takim drobiazgowym winien być policjant, bo wtedy będzie można o nim powiedzieć, że spełnia obowiązek swój sumiennie.

Poniżej przytoczę ciekawy wypadek z Gdy­ni, gdzie dzięki skrupulatności w rozpytywa­niu zdołałem ustalić tożsamość osoby zamor­dowanej.

W dniu 23.XI.193 . . r. w nocy zostałem zawiadomiony, że w jednym z wagonów kole­jowych, stojącym na bocznicy kolejowej znale­ziono zwłoki jakiegoś mężczyzny, najwidoczniej zamordowanego. W toku dokonanych natych­miast oględzin stwierdziłem, że zamordowany, który leżał w wagonie na wznak, mógł mieć lat około 30—35. Miał na sobie kalesony try­kotowe, dwie koszule i krawat. Wejście do wa­gonu zamknięte było na zasuwę i na zewnątrz nie było żadnych śladów, które by wskazywały na gwałtowne otwieranie wagonu. Duża warstwa kurzu węglowego na podłodze wskazywała na to, że wagon ten był uprzednio naładowany węglem. Zamordowany leżał w kącie wagonu, miał usta zamknięte, a na wargach lekki osad krwi. Krawat był mocno zaciśnięty na szyi, co nasuwało podejrzenie, że krawatem tym został uduszony. H potezę tę potwierdziło później ba­danie lekarskie. Wygląd zamordowanego i jego ręce zabrudzone smarem pozwalały przypusz­czać, że jest to marynarz, palacz okrętowy lub ślusarz.

Na miejscu dokonałem zdjęć fotograficz­nych, przy czym specjalną uwagę zwróciłem na tzw. toaletę pośmiertną, nadając zamordowane­mu wygląd możliwie taki, jaki mógł mieć przed śmiercią.

Prowadząc wywiady ustaliłem, że wagon o  którym mowa, był podstawiony wraz z całym składem pociągu z węglem do wyładowania na nabrzeżu estońskim w dn. 21 listopada o godz. 19 i tegoż dnia przed godz. 23 został wyłado­wany. Po wyładowaniu stał na tymże wybrzeżu do 22 listopada godz. 23,40, kiedy to z innymi pustymi wagonami przetoczony został na miej­sce, w którym go zastałem w dn. 23 listopada o godz. 2,45. Z powyższego wysnułem wniosek, że morderstwo musiało być dokonane między godz. 23 a 2, gdyż w tym czasie zwłoki zostały ujawnione.

Świadków którzy by mogli udzielić jakich­kolwiek informacji, na miejscu nie ustaliłem. Zmierzając do ujawnienia sprawcy morderstwa, należało w pierwszym rzędzie ustalić tożsamość zamordowanego. W tym też celu sporządziłem większą ilość odbitek fotograficznych zamordo­wanego i rozdając je kilkunastu szeregowym, poleciłem im odwiedzać wszystkie bary, restau­racje, lokale rozrywkowe i rozpytywać personel dla ewentualnego rozpoznania nieznajomego. Jednocześnie poleciłem w tym samym celu okazywać odbitkę fotograficzną wszystkim pro­stytutkom.

Tu muszę wspomnieć o pewnym szczegó­le, charakteryzującym życie marynarzy. Zdarza się często, że z licznie przybywających do portu statków zagranicznych schodzą na ląd marynarze, którzy na statek więcej nie wracają. Kapi­tanowie okrętów, mimo stwierdzenia przy odej­ściu statku, że brak kogoś z załogi — nie zgła­szają nikomu o tym i dlatego też w danym wypadku nie było zgłoszenia o zaginięciu mary­narza.

W toku żmudnych i szczegółowych rozpytywań natrafiłem w rezultacie na pracowników jednego z mniejszych barów, którzy w okaza­nej fotografii rozpoznali z całą stanowczością marynarza ze statku estońskiego, który, w cza­sie kilkudniowego postoju statku na nabrzeżu estońskim przychodził z kolegami do baru. W rozmowie z jedną z kelnerek zwierzył się, że zszedł ze statku w tym celu, ażeby udać się do lekarza z prośbą o poradę, gdyż był chory. Jak nazywał się marynarz i do jakiego lekarza miał się udać, nikt nie umiał powiedzieć.

Ponowiłem więc poszukiwania wśród leka­rzy, co w rezultacie dało nadspodziewany wy­nik. Jeden z lekarzy rozpoznał z fotografii ma­rynarza, który zasięgał u niego porady. Nazwi­sko pacjenta figurowało oczywiście w książce lekarza.

Kiedy następnie ustaliłem nazwę statku estońskiego, stojącego w tym czasie w porcie i kiedy statek ten po raz drugi po dłuższym czasie przybył do portu, marynarz ten rozpo­znany został przez załogę. Zeszedł on ze statku podczas poprzedniego pobytu w Gdyni i nie powrócił.

Jak widzimy, drobny zdawać by się mogło na pozór szczegół, że w toku rozpytywań kel­nerki ustalono zamiar marynarza udania się do lekarza, przyczynił się do ustalenia jego tożsa­mości. Dzięki więc drobiazgowości i sumienności w przesłuchiwaniach — zagadka została rozwiązana.

Sprawa wykrycia mordercy w tym stanie rzeczy była już teraz znacznie ułatwiona i dochodzenie uwieńczone zostało pomyślnym wy­nikiem.

Szynkman Feliks, podkomisarz P. P.

Źródło: „Na Posterunku”, 1939 r., zdj. NAC