Rola Policji Państwowej w upowszechnianiu kultury polskiej w latach 1919-1939 cz. 2
Dość szybko w środowisku policyjnym zauważono rolę prasy jako narzędzia komunikacji i wymiany doświadczeń między funkcjonariuszami oraz upowszechniania podstawowej wiedzy fachowej. Jeszcze przed utworzeniem Policji Państwowej, w 1918 roku w Warszawie powstał tygodnik „Milicjant”, będący organem związku zawodowego funkcjonariuszy Milicji Miejskiej miasta stołecznego Warszawy, który po powstaniu PP w 1919 roku zmienił tytuł na „Policjant”. Początkowo spotkał się z przychylnością przełożonych, jednak związkowy charakter spowodował zmianę tej sytuacji, gdyż (co oczywiste) związkowcy podejmowali na łamach pisma tematy krytyczne względem kierownictwa Policji. Dlatego po jego likwidacji, Komenda Głowna PP zdecydowała o wydawaniu własnego periodyku pt „Gazeta Policji Państwowej”, który zaczął się ukazywać od grudnia 1919 roku. Pełnił nie tylko rolę czasopisma o charakterze edukacyjnym, ale również oficjalnego publikatora dla aktów prawnych Komendanta Głównego. Na jego łamach publikowano ważne i merytorycznie nawet dziś wartościowe teksty autorstwa oficerów PP oraz uznanych autorytetów prawniczych. Tytuł ukazywał się do 1922 roku i cieszył się sporym uznaniem. W tym samym roku rozszerzono jej pole zainteresowania, a co zatem idzie także tytuł na „Gazeta Policji i Administracji Państwowej”. W 1927 roku stała się oficjalnym miesięcznikiem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W dalszym ciągu przeważały w niej artykuły o tematyce związanej z zagadnieniami ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. W 1936 roku powrócono do koncepcji wydawania osobnego periodyku fachowego dla PP. Ukazywał się on niezależnie od GPiAP jako dwumiesięcznik pod tytułem „Przegląd Policyjny”. Dość szybko oficerowie Komendy Głównej zauważyli nie tylko zalety, ale i wady dotychczasowych pism: bardzo wysoki poziom merytoryczny a często naukowy charakter artykułów powodował, że „Gazeta Policji Państwowej” stała się czasopismem elitarnym, którego czytelnikami byli najczęściej oficerowie. Nie mogła zatem pełnić zadania popularyzatorskiego czytelnictwa i podstawowej wiedzy policyjnej dla niższych funkcjonariuszy. Zdecydowano zatem o wydawaniu dla nich odrębnego tytułu: tygodnika „Na Posterunku”. Było to pismo popularne, poruszające bardzo różnorodną tematykę, a wraz z postępem technologicznym, także wzbogacone o ilustracje i fotografie. Obok tekstów dydaktycznych, służących przekazywaniu wiedzy fachowej przydatnej dla niższych funkcjonariuszy, ukazywały się na łamach tygodnika także reportaże i felietony służące kształtowaniu etosu służby (np. teksty związane z rocznicami historycznymi, czy informacje o bohaterskich czynach dokonywanych na służbie). Publikowano także próbki twórczości policjantów (wiersze, szkice) a także informacje o działalności środowiska policyjnego a nawet krzyżówki. Popularyzowano także treści związane z higieną, spędzaniem wolnego czasu, czy metodami konserwacji elementów umundurowania i wyposażenia (np. wykroje do szycia regulaminowej czapki zimowej wz.37). W rozporządzeniach komendantów wojewódzkich można znaleźć takie, które nakazywały komendantom posterunków pilnowanie, by tygodnik „Na Posterunku” był nie tylko prenumerowany, ale i czytany przez funkcjonariuszy podczas służby biurowej. Był to bowiem do czasu powstania sformalizowanego systemu szkolenia, jedyny materiał edukacyjny, z jakim mieli styczność policjanci „w terenie”.
