Zakuwanie aresztantów
Rozkazem Nr. 399 pkt. IV p. komendant główny podał do wiadomości (na podstawie wyjaśnienia Min. Sprawiedliwości z 12/III 28 Nr. III AW. 2117/C. 7), że zakuwanie aresztantów winno się odbywać z zachowaniem poniżej wyłuszczonych zasad:
Zakuwanie więźniów prewencyjnych, dostarczonych do władz sądowych, może być zastosowane do wszelkiego rodzaju aresztantów z wyjątkiem tych, którzy oskarżeni są o wykroczenie. Po postawieniu w stan oskarżenia kucie może mieć zastosowanie jedynie w stosunku do tych, którym grozi kara ciężkiego więzienia lub kara śmierci. Zakuwanie więźniów zawyrokowanych może mieć miejsce tylko w stosunku do skazanych co najmniej na 1 rok więzienia. Skazanych na areszt lub twierdzę zakuwać nie należy.
W razie stawiania oporu lub usiłowania ucieczki zakuwać można aresztantów wszelkich kategoryj.
Zakuwanie aresztantów, przewożonych w karetkach, winno mieć miejsce tylko w tych wypadkach, gdy tego wymagają ważne względy na bezpieczeństwo transportu.
O ile polecenie zakucia aresztanta pochodzi od władz sądowych, prokuratorskich lub więziennych, to bez względu na kategorję przestępcy polecenie takie jest dla policji obowiązujące. Przedstawicielom prokuratury przysługuje prawo zwalniania od zakuwania wszelkich więźniów niezależnie od kategorji. Policja może żądać potwierdzenia na piśmie wymienionych poleceń, zarówno co do zakuwania jak i niezakuwania.
Jak z powyższego wynika, przewidziane w ust. a. i b. pktu VIII R. K. G. Nr. 180 okoliczności, w których stosowane może być nakładanie kajdanek, ograniczają się automatycznie do tych kategoryj aresztantów, które powyżej zostały dokładnie określone.
Źródło: „Na Posterunku”
