Przepisy drogowe w Polsce cz. 2
Prawo żądania świadczeń drogowych w naturze ma specjalne zastosowanie w razie zagrożenia lub przerwania komunikacji, spowodowanego wypadkami żywiołowemi, jak nprz.: zaspy śnieżne, powodzie, usuwiska i t. p. (art. 28 ust.), a nadto w wypadku, o ile posiadacze środków przewozowych dobrowolnie nie chcą ich wynająć lub żądają wygórowanej zapłaty (art. 1 rozp.). Obowiązkowi przymusowego dostarczania środków przewozowych podlegają wszyscy posiadacze tych środków z wyjątkiem; rolników w porze zasiewów, sprzętu siana i zbiorów ziemiopłodów; urzędów i instytucyj państwowych, komunalnych i społecznych; przedstawicieli dyplomatycznych i konsularnych; nadto nie podlegają powołaniu do świadczeń konie służące do przewożenia poczty, licencjonowane ogiery i klacze wysokoźrebne oraz z ssącemi źrębiętami w okresie 2 miesięcy a także konie stale pracujące w kopalniach pod powierzchnią ziemi. Zarządzenia o przymusowem dostarczeniu środków przewozowych wydają władze administracji ogólnej (starostwa), które również określają wysokość zapłaty za dostarczone środki przewozowe oraz orzekają karę grzywny do 150 zł. lub areszt do 15 dni na uchylających się bez słusznego powodu d obowiązku dostarczenia środków przewozowych.
Całokształt przepisów drogowych obowiązuje na całym obszarze państwa, jednak z następującemi wyjątkami:
a) ustawa z 10 XII20 r. o budowie i utrzymaniu dróg publ. (Dz. Ust. Nr. 6 z 1921 r.) nie obowiązuje na Śląsku Cieszyńskim;
b) rozp. z 20 X 27 r. o dostarczaniu środków przewozowych nie obowiązuje na całym obszarze woj. śląskiego;
c) pewna poza tem odrębność dotyczy Kresów Wschodnich, dla których ze względu na specjalne przepisy rosyjskiej ustawy drogowej (Zb. praw Ces. Ros. t. XII cz. 1) rozporządzenie z l.V 1927 ustaliło minimalną szerokość pasa drogowego dróg publicznych na 27 metrów, z wyjątkiem dróg gminnych, dla których szerokość tę określono na 18 metrów.
ROZDZIAŁ II.
Przepisy porządkowe na drogach publicznych.
Zkolei rzeczy omówimy przepisy porządkowe na drogach publicznych, t. j. przepisy określające sposób używania dróg i regulujące ruch na nich, przyczem przepisy dotyczące ruchu automobilowego wyodrębnimy w osobną grupę, ze względu na ich specjalnie ważne znaczenie.
Ważniejsze postanowienia o przepisach porządkowych na drogach publicznych mieszczą się w:
- ust. z 7 X 1921 r. o przepisach porządkowych na drogach publ. (Dz. Ust. Nr. 89 poz. 656) w brzmieniu ustalonem rozporządzeniem z 14 II 1928 r. (Dz. Ust. Nr. 18 poz. 151);
- rozp. z 3 VI 1922 r. o wymijaniu i wyprzedzaniu na drogach publ. (Dz. Ust. Nr. 46 poz. 407);
- rozp. z 26 VI 1924 r. o używaniu i ochronie dróg (Dz. Ust. Nr. 61 poz. 611), ze sprostowaniem błędu w § 48, poaanem w obwieszczeniu z 7 XII 27 r. (Dz. Ust. Nr. 113 poz. 967);
- Konwencja Międzynarodowa dotycząca ruchu samochodowego (ogłoszona w Dz. Ust Nr. 86 z 1923 r. pod poz. 668);
- rozp. z 27 I 1928 r. o ruchu pojazdów mechanicznych na drogach publ. (Dz. Ust. Nr. 41 poz. 396).
- rozp. z 30 XII 1922 r. o obsadzaniu i utrzymywaniu drzew przydrożnych na drogach publ. (Dz. Ust. Nr. 8 poz. 51 z 1923 r.);
- rozp. z 17 X 1925 r. o odległościach budowli od dróg publicznych i o utrzymywaniu ścieków przydrożnych (Dz. Ust. Nr. 109 poz. 778);
Przytoczone powyżej ustawa i rozporządzenia obowiązują na całym obszarze państwa. Zwracamy przytem jednak uwagę Czytelników, ze oprócz tych ogólnych rozporządzeń (ogłaszanych w Dz. Ust.) istnieją rozporządzenia poszczególnych wojewodów, mające znaczenie lokalne w obrębie danego województwa i ogłaszane w wojewódzkich dziennikach urzędowych.
Źródło: „Na Posterunku”, nr 17/1928, Z. Grzegorzewski, zdj. NAC
