Sprawozdanie z Międzynarodowego Kongresu Policyjnego w Wiedniu 1923 r. cz. X
M. SONENBERG.
SPRAWOZDANIE
z Międzynarodowego Kongresu
w Wiedniu.
XVIII.
Uchwały zapadłe na Międzynarodowym Kongresie Policyjnym w Wiedniu
(3—7 września 1923r.)
I.
Zważywszy, że walka z międzynarodową przestępczością może dać dobre wyniki, tylko przez ścisłą współpracę policji całego kulturalnego świata, międzynarodowy policyjny kongres w Wiedniu uchwala założyć „Międzynarodową Kryminalną Komisją Policyjną”, która działalność swoją rozpoczyna natychmiast.
Dla tej komisji uchwala się następujący statut:
§ 1. Cel i zadania komisji:
a) zaprowadzenie i udoskonalenie wzajemnej pomocy wszystkich policji w ramach praw zasadniczych poszczególnych państw;
b) zaprowadzenie i udoskonalenie wszelkich pomocy technicznych, koniecznych dla walki z przestępstwem.
§ 2. Miejsce urzędowania komisji wyznacza sią w Wiedniu, tak długo, póki ogólne zebranie nie zdecyduje przeniesienia do innego miasta.
§ 3. Członkowie Międzynarodowej Komisji będą wybierani przez Kongres. Rządy tych państw, które nie miały swych przedstawicieli na Kongresie, proszone są o wskazanie przedstawicieli. Wszyscy kandydaci, od których można oczekiwać fachowej pomocy dla komisji, mogą być przyjęci w charakterze członków. Decyduje o tem komisja większością głosów.
§ 4. Przewodniczący, ewent. jego zastępca z ostatniego Kongresu, jest upoważniony do pełnienia obowiązków tymczasowego kierownika i reprezentanta Międzynarodowej Komisji.
§ 5. Przewodniczącemu przydziela się komitet administracyjny w liczbie 5 ciu referentów i jednego sekretarza do wykonywania poszczególnych czynności. Dwuch z tych rereferentów, oraz sekretarz, wybrani zostaną z tego państwa, do którego należy przewodniczący. Komitet administracyjny wybiera się z pośród członków komisji większością głosów i pełni swe obowiązki do następnego ogólnego zebrania komisji. W razie potrzeby przewodniczący jest upoważniony w nagłych wypadkach zamianować dodatkowo kilku nowych referentów.
§ 6. Dla korespondencji z przewodniczącym komisji członkowie tejże mianują na każde państwo jednego korespondenta, o ile dane państwo nie posiada w komisji swego referenta.
§ 7. Wszelkie pisma członków komisji w sprawach należących do jej kompetencji, należy adresować na imię przewodniczącego, który w razie potrzeby przekazuje je odpowiedniemu referentowi do wykonania.
§ 8, Przewodniczący zwołuje ogólne zebranie komisji na zwykłe posiedzenie raz do roku, komunikując jednocześnie porządek dzienny.
§ 9. Dla prawomocności uchwał wymagana jest obecność przynajmniej połowy członków komisji, oraz prosta większość głosów. W razie niemożności zwołania komisji, w sprawach bardzo ważnych, prezydent ma prawo, wydawać osobiście decyzję na piśmie.
§ 10. Międzynarodowa Komisja o wszystkich zmianach i uzupełnieniach swojego statutu decyduje większością głosów.
II.
§ 1. Kongres uchwala, dla uzyskania skutecznego rezultatu prac policji kryminalnych, aby władze bezpieczeństwa wszystkich państw pozostawały w bezpośrednim stosunku i unikały wszelkiej interwencji i pomocy władz dyplomatycznych. Rządy wszystkich państw winny zobowiązać stosowne władze do zawiązania bezpośrednich stosunków. Kongres zobowiązuje przedstawicieli władz policyjnych do uzyskania od swych państw akceptacji i realizacji powziętych uchwał.
§ 2. W tych państwach, w których takie stosunki bezpośrednie już istnieją poleca się rozwinąć te stosunki w sposób wzajemnie ułatwiający działalność.
§ 3. Reprezentanci władz policyjnych obecni na Kongresie deklarują, iż kierowane przez nich urzędy będą całkowicie pomocne innym władzom policyjnym, nawet nieobecnym na Kongresie pod warunkiem wzajemności i w granicach prawa będą wzajemnie pracowali.
§ 4. Co sią tyczy aresztowań, to przedstawiciele państw, w których na zasadzie prawa czynność taka nie może być wykonana inaczej, jak na mocy nakazu sądowego i żądania ekstradycji, zobowiązują się w tych wypadkach, gdy takiego nakazu niema, a przestępstwo jest poważne — zatrzymać ściganego, nawet na mocy rekwizycji telegraficznej lub telefonicznej do czasu, aż nie nadejdzie nakaz aresztowania lub żądanie ekstradycji.
Kongres uznaje jako rzecz bardzo ważną uzyskać w drodze Międzynarodowej Konwencji, aby władze policyjne uprawnione do międzynarodowej korespondencji korzystały ze skróconego tytułu, dla korespondencji zaś telegraficznej, jeszcze bardziej uproszczonego.
Również pożądane jest przyjęcie wzoru żądania rekwizycyjnego, przedstawionego przez D-ra Schultza, jako niezmiernie uproszczonego.
III.
Kongres uchwala jako konieczność wprowadzenie międzynarodowego kodeksu telegraficznego dla użytku policji. Projekt tego kodeksu będzie opracowany przez specjalny komitet, wyłoniony z komisji.
Aczkolwiek Kongres uchwalił, aby korespondencja odbywała się zasadniczo w języku kraju ojczystego, jednakże prosi swych członków aby o ile możności korzystali w korespondencji międzynarodowej z języków: francuskiego i niemieckiego, angielskiego i włoskiego.
Sprawa korzystania z języka esperanto zdecydowana będzie przez komisje, wybraną dla opracowania kodeksu telegraficznego.
IV.
Przedstawiciele władz policyjnych, obecni na Kongresie, stwierdzają, iż w interesie walki z przestępstwem władze ich państw będą gotowe do wzajemnej współpracy w granicach obowiązujących praw, w szczególności zaś w sprawie informacji w stosunku do obcokrajowców i w sprawie pościgu za przestępcą kryminalnym. W tych wypadkach, w których ze strony niektórych państw zajdą pewne trudności, przedstawiciele tych państw zobowiązują się uzyskać u swoich rządów zmianę pewnych praw przez instancje miarodajne.
V.
Przedstawiciele zgłaszają, że władze przez nich reprezentowane będą współdziałać w zatrzymywaniu nieletnich zbiegłych rodzicom lub opiekunom, w ten sam sposób, jak zdecydowano co do normalnych przestępców.
VI.
Przedstawiciele stwierdzają konieczność zorganizowania w każdym kraju specjalnego urzędu dla walki z fałszerstwem pieniędzy, papierów wartościowych, czeków i paszportów, jak również walki ze złodziejami kieszonkowymi. Zobowiązują się również uzyskać u swoich władz zorganizowanie takich urzędów.
(Dok. nast.).
