Sprawozdanie z Międzynarodowego Kongresu Policyjnego w Wiedniu 1923 r. cz. XI
M. SONENBERG.
SPRAWOZDANIE
z Międzynarodowego Kongresu
w Wiedniu.
(Dokończenie)
VII.
Kongres uchwala jako pożądane:
§ 1. Aby decyzja o ekstradycji wychodziła tylko od władz sądowych bez potrzeby uzyskiwania dodatkowego zezwolenia władz administracyjnych.
§ 2. W wypadkach ekstradycji należy stonować względem aresztowanego wszystkie te prawa, które obowiązują w danym kraju w stosunku do aresztanta podczas śledztwa.
§ 3. W wypadku, gdy transport aresztanta przejść musi kilka państw, żądać pozwolenia przejścia — jednocześnie z prośbą ekstradycji.
§ 4. Aby prośba osoby, zgadzającej się na wydanie bez urzędowej ekstradycji była uwzględniona z wyjątkiem, gdy:
a) chodzi o obywatela danego kraju;
b) idzie o przestępstwo, które, zgodnie z istniejącemi konwencjami, nie daje powodów do ekstradycji;
c) gdy osoba jest obywatelem państwa, którego zgoda jest wymagalna przed ekstradycją,
§ 5. Aby państwa zainteresowane w skutecznej walce z przestępstwem międzynarodowem zawarły wspólną umowę, co do ekstradycji osób oskarżonych o kryminalne przestępstwa i poszukiwanych na mocy nakazu aresztowania. Umowa ta winna zawierać, albo całkowite wyszczególnienie czynów przestępnych, za które można żądać ekstradycji, lub też zastrzeżenie, że pozwolenie na ekstradycję nie będzie wydane inaczej, jak zgodnie z prawami państwa żądającego. Należy również zaznaczyć w tej umowie, aby procedura wydana została uproszczona do minimum i aby pośrednictwo dyplomatyczne zostało zupełnie zniesione.
§ 6. Aby umowa ta zezwalała również na wydalanie przestępców z granic państwa, w którem chwilowo się znajdują, o ile wyraźnie żądanie ekstradycji nie było wniesione, przyczem pozostawia się prawo wydalanemu wyboru granicy.
§ 7. Państwa zgadzają się, aby korespondencja, tyczące się ekstradycji była wolna od opłaty porta i ekspedjowana jako korespondencja pilna, pozatem, aby transport aresztanta był bezpłatny za zwrotem tylko kosztów żywienia transportowego i eskorty, które to wydatki będą podzielone między państwa, przez które transport przechodzi.
§ 8. Aby państwa zawarły wspólną umowę w kwestji odpowiedzialności własnych obywateli za przestępstwa popełnione zagranicą. Szczegóły tej umowy stanowić będą podstawę dla przyszłych kodeksów karnych poszczególnych państw.
VIII.
Kongres jest zdania, że system identyfikacji Hakona Jorgensona stanowi najlepszy sposób szybkiego i ścisłego rozpoznawania międzynarodowych przestępców. Kongres zobowiązuje przedstawicieli na Kongresie do uzyskania od swoich rządów polecenia, aby wszystkie biura identyfikacji wysyłały duplikaty odcisków palców przestępców międzynarodowych do biura w Kopenhadze, aby w ten sposób umożliwić założenie tamże kompletnego regestru, oraz aby w każdym państwie system Jorgensona został akceptowany.
§ 1. W tym celu każde biuro identyfikacyjne powinno mieć dwuch znawców daktyloskopów.
§ 2. Każde biuro zaprowadzi u siebie regrestr, opracowany przez biuro w Kopenhadze.
IX.
Kongres uchwala jako szkodliwe i niedopuszczalne używanie hypnczy do śledztwa.
X.
Kongres uchwala, aby państwa za pośrednictwem swoich władz bezpośrednio i natychmiast się porozumiewały w wypadkach, gdy należy stwierdzić prawo zamieszkiwania osoby, przeznaczonej do usunięcia z danego kraju. Kongres proponuje, aby wszystkie państwa zawarły wspólną umowę, aby taki obcokrajowiec był transportowany na koszt tego państwa, gdzie ma prawo zamieszkiwania.
XI.
Kongres uchwala jako pożądane:
1) aby wszystkie rekwizycja w sprawie przymusowego wydalania obcokrajowców ze swoich krajów rodzinnych wykonywane były przez władze, za pośrednictwem umyślnych;
2) aby przyjmowanie osoby wydalanej na granicy wykonywane było przez proste ustalenie przynależności państwowej danego państwa, bez wymagania formalnej deklaracji przyjęcia.
XII.
Kongres proponuje, aby wszystkie państwa umożliwiły swoim kryminalnym funkcjonarjuszom doskonalenie się w ich specjalności przez wysyłanie swych funkcjonarjuszów do państw zagranicznych dla pogłębienia nauki i doświadczenia.
WYKAZ
członków „Międzynarodowej Kryminalno-Policyjnej Komisji w Wiedniu” wybranych na posiedzeniu Kongresu w dniu 7 września 1923 r.
1) Richard E. Enrigth — Komisarz Policji New-York.
2) Alfred Keffer— Oficer sądowy, kierownik Policji trybunału pierwszej instancji, Bruksella.
3) Wang gu pan—Szef policji w Kiangsu.
4) Herman Kuenzer — Państwowy Komisarz służby bezpieczeństwa, Berlin.
5) Mohamed Shair — Dyrektor Wydz. Rozpoznawczego, Kair.
6) Oscarre Benussi — Zastępca Komendanta Policji w Fiume.
7) Ferdinand Etlicher — Generalny kontroler poszukiwań sądowych, Paryż.
3) Dr. Konstantin Gardikas—Szef Sekcji Ministerstwa Spraw Wewn., Ateny.
9) Commendatore Andres Calabrese — Inspektor Generalny Policji bezpieczeństwa, Rzym.
10) Vasa Lazarevic—Szef Sekcji Ministerstwa Spraw Wewn., Belgrad.
11) A. H. Sirks — Nadkomisarz Policji, Rotterdam.
12) M. C. van Houten — Kapitan Policji, Doorn (Holandja).
13) Hans Schober — Prezydent Policji w Wiedniu.
14) Dr. Edwin Höpler—Prokurator naczelny w Wiedniu.
15) Dr. Ignaz Pamer—Vice prezydent policji w Wiedniu.
16) Marjan Borzęcki—Główny Komendant służby bezpieczeństwa (Policji Państw.) w Warszawie.
17) Romulus Veinescu — Główny Komendant służby bezpieczeństwa w Bukareszcie.
18) Dr. Eugen Bianu—Naczelny Inspektor Policji, Bukareszt.
19) Erik Hallgreen — Dyrektor Policji w Stokholmie.
20) August Kunz — Kapitan Policji w Zurichu.
21) Dr. Heinrich Dorning—Kapitan Policji w Budapeszcie.
Zastępcy:
1) Dr. Robert Heindl — Radca legacyjny, Berlin.
2) Franjo Urbany — Dyrektor Policji, Zagrzeb.
3) K. H. Broekhoff — Inspektor Policji, Amsterdam.
4) Hofrat Dr. Bruno Schultz ǀ Dyrekcja Po
5) Hofrat Dr. Oskar Dresler ǀ licji, Wiedeń
6) Maurycy Sonenberg — Naczelnik Policji Śledczej Warszawa.
7) Jacques Radoiu—Sekretarz Legacji Rumuńskiej w Wiedniu.
Na referentów wybrani zostali:
1) M. C. van Houten.
2) Alfred Keffer.
3) Dr. Ignac Pamer.
4) Hofrat Dr. Bruno Schultz.
5) Dr. Aleksa Vragowic.
6) Hofrat Dr. Oskar Dressler, Sekretarz Komisji.
KONIEC.
