57 lat temu zmarła Komendantka Policji Kobiecej
Była pierwszą i ostatnią Komendantką Policji Kobiecej w II Rzeczpospolitej. 3 grudnia 2025 r. przypada 57. rocznica Jej śmierci.
Zmarła na obczyźnie 3 grudnia 1968 r. Nie mogła wrócić do kraju, gdzie rządzili komuniści. Zagrożona aresztowaniem przekroczyła zieloną granicę 10 sierpnia 1946 r.
Przeżyła 76 lat, z czego większość poświęciła służbie Ojczyźnie. Uczestniczyła w czterech wojnach: Wielkiej Wojnie, która przeszła do historii jako I wojna światowa, wojnie polsko-ukraińskiej, polsko-bolszewickiej i II wojnie światowej. Na kartach historii zapisała się jako twórczyni i pierwsza Komendantka Policji Kobiecej w II Rzeczpospolitej. Była też jej ostatnią szefową, gdyż wybuch II wojny światowej był początkiem końca Policji Państwowej i Policji Województwa Śląskiego.
Podczas służby w przedwojennej policji dała się poznać jako świetna organizatorka. Od 1925 r. uczestniczyła w budowaniu, a potem w nieustannym rozwijaniu Policji Kobiecej. W 1935 r. stanęła na czele Referatu do spraw Oficerów i Szeregowych – Kobiet PP w Centrali Służby Śledczej w Komendzie Głównej Policji Państwowej. W 1939 r. została awansowana do stopnia komisarza. W czasie II wojny światowej działała w konspiracji, znalazła się wśród organizatorów Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa, czyli podziemnej policji podległej Delegaturze Rządu na Kraj. Brała udział w Powstaniu Warszawskim. Po II wojnie światowej dotarła do 2. Korpusu Polskiego we Włoszech, a następnie emigrowała do Wielkiej Brytanii. Działała w rządzie polskim na uchodźstwie. Przeżyła wylew i ostatnie 11 lat spędziła w szpitalu w Penley, gdzie 3 grudnia 1968 r. zmarła.
Dziś jest patronką pomorskiego garnizony Policji.
Tekst: Paweł Ostaszewski / Wydział Edukacji Historycznej Gabinetu KGP
Zdjęcia: zbiory własne KGP i NAC
