Aktualności - Historia i Tradycja

Mistrz ma wszędzie swoich znajomych i zaufanych ludzi, którzy zawiadamiają go niezwłocznie o przybyciu bogatych „ofiar" do Cannes, Lido czy też Biarritz. W tych wypadkach mistrz wydaje dyspozycje — nie opuszcza jeszcze swej siedziby. Wyjeżdżają tylko pomocnicy i to każdy zosobna. Do obowiązków ich należy poznanie się z towarzystwem, które stać się ma w bliskiej przyszłości ofiarą mistrza. Pomocnicy grywają wtedy rzadko, a jeżeli grają, to specjalnie starają się przegrywać, liczą się bowiem z tem, że sympatyczniejszym jest dla towarzystwa ten, który traci.

20 lutego 1940 roku w Zakopanem rozpoczęła się III Metodyczna Konferencja z udziałem przedstawicieli NKWD i Gestapo. W trakcie konferencji skoordynowane zostały plany eksterminacji narodu polskiego realizowane przez III Rzeszę oraz ZSRR, a także został przesądzony los oficerów Wojska Polskiego, funkcjonariuszy Policji Państwowej i innych służb państwowych II Rzeczypospolitej Polskiej, przebywających po 17 września 1939 roku w sowieckiej niewoli.

Nieodłączną częścią weekendu jest czas wolny, a zatem ludzie poszukują wypełniacza tych chwil, czyli często oddają się rozrywce. Z perspektywy policyjnej zabawy można rozróżnić według klucza legalne lub nielegalne. Jedną z form powszechnej rozrywki są gry, w tym hazardowe. Hazard znajduje się pomiędzy linią podziału, bowiem znaczna jego część jest w „podziemiu”. Zapraszamy zatem do lektury tekstu z tygodnika „Na posterunku”, poświęconego problemowi hazardu w międzywojennej Polsce, oczywiście widzianego z perspektywy ówczesnej policji.

Zimą 1925 roku, wczesnym rankiem w miejscowości R. znaleziono w polu trupa miejscowego sołtysa S. Na twarzy, szyi i piersiach zabitego były liczne ranki, które wskazywały, że został on zastrzelony śrutem. Przy trupie leżała nabita dubeltówka i biała lniana płachta; dubeltówka była niewystrzelona.

Michał Adamczyk, przedwojenny policjant, ofiara zbrodni katyńskiej, ma swój dąb przy szkole podstawowej w Sadowej pod Warszawą. Teraz dotarliśmy do jego rodziny.

Często się zdarza, że policjanci, dokonując rewizji w poszukiwaniu rzeczy skradzionych lub ukrytych, nie zwracają dostatecznej uwagi na zachowanie się osób rewidowanych i dla tego nieraz udaje się przestępcom uniknąć odpowiedzialności karnej, a co gorsza korzystać z plonów ich przestępczej działalności. Taki wypadek zamierzam właśnie opisać z myślą, że może on się niejednemu przydać przy przeprowadzaniu rewizji.

Dziś przypominamy tekst stricte poświęcony policyjnemu rzemiosłu. Potrzeba bezsprzecznej identyfikacji sprawcy stanowi fundament oskarżenia, bowiem jedną z naczelnych maksym prawa rzymskiego jest sentencja in dubio pro reo (łac. wątpliwości na korzyść oskarżonego). Z przywołanej reguły wyprowadza się również kluczową dla prawa zasadę domniemania niewinności. Tekst ten dotyczy Stanów Zjednoczonych Ameryki, kraju o nieporównywalnie większej licznie ludności aniżeli II RP, który ścigając przestępców stara się nie naruszać praw wolnych ludzi, tworząc naturalne dziś centralne bazy, w których szuka się informacji o potencjalnych podejrzanych.

Jest zimna lutowa noc 1941 roku. Nad okupowaną Polską pojawia się brytyjski samolot. Z jego pokładu skacze trzech spadochroniarzy. To pierwsi polscy cichociemni zrzuceni nad ojczyzną. Już od pierwszej minuty nic nie idzie po myśli żołnierzy. Co będą musieli zrobić, by przetrwać i zrealizować zadanie?

Kokaina. Używanie tego narkotyku sięga zamierzchłych czasów. Gdy Hiszpanie po raz pierwszy weszli do Peru, za przykładem Inkasów zaczęli używać wywaru rośliny „coca”, rosnącej tam dziko.

Środki, które czasowo przerywają łączność systemu nerwowego z organami zmysłów nazywamy środkami odurzającemi, narkotykami.