Aktualności - Historia i Tradycja

W opinii z kwietnia 1943 r. wystawionej przez szefa Oddziału VI płk. Michała Protasiewicza można przeczytać: „Wytrzymałość fizyczna i nerwowa – dobre. Duża ambicja osobista i czynu. Obowiązkowość ideowo pojęta. Wysoki poziom wiedzy ogólnej. Posiada zdolności kierownicze i wychowawcze. Patriotyzm i lojalność – bez zarzutu”

– Nie pamiętam, który to był dzień wojny. Jechaliśmy za Wisłę, tak jak inne rodziny policyjne. Tam mieliśmy spotkać się z ojcem – Halina Abramczyk-Drachal przykłada do oczu chusteczkę. – Ruszyliśmy bladym świtem, ostatnie słowa pożegnania, uściski i obietnice krótkiej rozłąki. Cały czas patrzyłam na oddalającą się sylwetkę ojca. Stał z uniesioną ręką. I taki pozostał w mojej pamięci. Nigdy więcej już go nie zobaczyłam

Ostatni raz widziałem ojca na dwa dni przed wybuchem wojny – Hieronim Pakulski zamyśla się, pokazując zdjęcie mężczyzny w sile wieku. Nieostra odbitka powiększona z małego legitymacyjnego zdjęcia jest nienaturalnie przycięta pod brodą. – Po jednym z przesłuchań na początku lat 50. mama obcięła mundurowy kołnierzyk, żeby nie było widać, że był policjantem

– Miałam 13 lat. Byłam wystraszona i zrozpaczona, sama, daleko od domu i wtedy, przez sen, usłyszałam jak do mnie mówi. Obudziłam się i on rzeczywiście przy mnie był. Pamiętam jego głos – pani Eugenia milknie na chwilę, a jej wzrok sięga gdzieś za horyzont bloków widocznych za oknem. – Ojciec stał nade mną z zatroskaną twarzą. Wtedy, w tym przydrożnym rowie, gdzie schowałam się przed niemieckimi lotnikami, widziałam go po raz ostatni. Był wrzesień1939 roku

Nie wiem, czy st. post. Policji Państwowej (wówczas odpowiednik plutonowego w WP) z Oleska Łukasz Widawski poznał kiedykolwiek emerytowanego st. przodownika (odp. st. sierż. WP) ze Lwowa Zdzisława Wróblewskiego. Zapewne nie. Dzieliła ich bowiem różnica wieku (16 lat), czasu i miejsca pełnienia służby

– Ponad pół wieku czekaliśmy na stryja – kiwa głową Edmund Popieliński. – Niby wiedzieliśmy, że nie ma szans, aby wrócił, ale nadzieja się tliła. W 1994 roku dowiedzieliśmy się, że jego nazwisko jest na tzw. ukraińskiej liście katyńskiej

Kiedy upadło imperium Habsburgów i odradzała się Niepodległa Polska to on organizował formacje zapewniające bezpieczeństwo i porządek publiczny w byłej Galicji, a więc i na terenie obecnego Podkarpacia. Sięgnął po najwyższe policyjne godności, sprawując funkcje Komendanta Policji Państwowej dla byłej Galicji, zastępcy a następnie komendanta głównego Policji Państwowej. Zginął jak tysiące „wrogów komunistycznego ustroju”, najprawdopodobniej zamordowany przez sowieckich oprawców

19 kwietnia 1943 roku w warszawskim getcie wybuchło powstanie będące odpowiedzią na decyzję o likwidacji getta warszawskiego w ramach realizowanego przez hitlerowców planu zagłady Żydów. Powstanie było pierwszą akcją zbrojną, którą na tak dużą skalę podjęły polskie organizacje podziemne przeciwko Niemcom. Było to także pierwsze powstanie w europie okupowanej przez Rzeszę

Wychowywał się w domu, gdzie uznawano jedynie język rosyjski. Jako nastolatek podróżował po Kresach, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, uczestniczył w obronie Warszawy. Był też szulerem, przemytnikiem, fałszerzem… Jako pisarz zasłynął przede wszystkim powieściami „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy” i „Zapiski oficera Armii Czerwonej”. W Litewskim Centralnym Archiwum Państwowym znajdują się dokumenty, które ujawniają nieznany element barwnego życiorysu Sergiusza Piaseckiego

17 kwietnia 1945 w jednej z cel Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Oleśnie znaleziono zwłoki Piotra Jesienia, przedwojennego funkcjonariusza Policji Państwowej, żołnierza ZWZ/AK, który na polecenie lokalnych struktur podziemia poakowskiego przeniknął w struktury tworzonej Milicji Obywatelskiej z rozkazem założenia placówki konspiracyjnej