Aktualności - Historia i Tradycja

Skomplikowana sytuacja społeczno-polityczna na przełomie 1918 i 1919 roku spowodowała, że władze zdecydowały się na rozwiązanie problemu stworzenia organizacji bezpieczeństwa publicznego w sposób długofalowy. Konfrontacja dwóch koncepcji czyli formacji o charakterze samorządowym czy formacji o charakterze ogólnopaństwowym ostatecznie doprowadziła do zwycięstwa tej ostatniej.

Udział Policji Państwowej w realizacji polityki penitencjarnej pomijano w dotychczasowej literaturze kryminologicznej i penitencjarnej przede wszystkim dlatego, że działania policji miały charakter subsydiarny, a badania dotyczyły głównie stanu prawnego, a nie jego praktycznej realizacji. Uwagi te dotyczą prac poświęconych przedwojennej polityce karnej i Straży Więziennej, ponieważ w pracach poświęconych Policji Państwowej problem ten został zarysowany jedynie w jednym opracowaniu.

W dniu 24 czerwca r. b. zginął na służbie ś. p. poster. Antoni Grzegorczyk z Posterunku P. P. w Mołodecznie, województwa wileńskiego.

Jak faktycznie przedstawiały się zarobki oraz benefity socjalne z których korzystali przedwojenni policjanci i ich rodziny. Czy rekompensowały one trudy służby, która w międzywojennej Polsce zdecydowanie nie należała do łatwych czy bezpiecznych? Czy Funkcjonariusze, którzy na każdym kroku ryzykowali swoim zdrowiem i życiem, mieli zagwarantowane przez państwo adekwatne świadczenia finansowe i socjalne?

Do krezusów policyjny emeryt z pewnością nie należał, ale mógł się czuć dowartościowany przez władze państwowe za swą długoletnią, ofiarną służbę.

Modernizacja społeczna służb mundurowych w dwudziestoleciu międzywojennym stała w opozycji do postępu obyczajowego w życiu funkcjonariuszy Policji Państwowej. Od kandydatek na żony i później od żon policjantów wymagano wiele, a zasady regulujące zawieranie małżeństw były również ściśle określone.

Tak jak i człowiek — koń ulega nieszczęśliwym wypadkom. Takie wypadki zdarzają się też i koniom policyjnym. I w takich właśnie wypadkach poznać możemy, ile niemal ludzkiej wytrwałości, wytrzymałości i cierpliwości okazać może koń policyjny.

Mussolini miał w 1922 r. swój marsz na Rzym, Hitler w czerwcu 1934 r. – „noc długich noży”, a niedoszły wódz polskiego faszyzmu inż. Adam Doboszyński pomaszerował w 1936 r. do Myślenic i zaatakował posterunek Policji Państwowej. To właśnie w nocy z 22 na 23 czerwca stojąc na czele grupy około 70 członków Stronnictwa Narodowego z Krakowa opanował podkrakowskie Myślenice. Po przecięciu linii telefonicznej i opanowaniu komisariatu policji napastnicy spalili szereg żydowskich sklepów w rynku i synagogę, a nad ranem wycofali się z miasta. W starciach ze ścigającą bojówkarzy policją i strażą graniczną zginęło dwóch z nich, a jeden został ranny.

Czerwiec 1933 r., Grodzisko Dolne, duża wieś i siedziba gminy w powiecie łańcuckim (woj. lwowskie). Ponad 2 tys. mieszkańców, szkoła ludowa, kościół, posterunek Policji Państwowej, Kasa Pożyczkowo-Oszczędnościowa Stefczyka, Spółdzielnia Mleczarska i Kółko Rolnicze. Nie można o niej powiedzieć, że była to „dziura zabita deskami”. A jednak we czwartek, 22 czerwca, rozegrały się tu sceny przypominające mroczną epokę Średniowiecza.

Pewnej dżdżystej jesiennej nocy roku 1934 w osadzie T., powiatu radzymińskiego, nieznani sprawcy okradli mieszkanie zamożnego gospodarza, zabierając w czasie snu domowników ubrania, bieliznę i inne cenne rzeczy, wartości przeszło 1000 zł. Gospodarz zbudzony został brzękiem okna w chwili, gdy złodzieje opuszczali przez nie mieszkanie. Przerażony, udał się na pobliską stację kolejową, gdzie zwykle, wobec dużego ruchu pociągów, pełnił służbę policjant. Odnalazł tego policjanta i zameldował mu o kradzieży.