Aktualności - Historia i Tradycja

Gdy 30 lipca 1941 roku premier Rządu RP na Emigracji i Naczelny Wódz generał Władysław Sikorski podpisywał układ Sikorski-Majski, w Londynie rozgorzała dyskusja, czy faktycznie w ówczesnej sytuacji polityczno-militarnej wykonanie tego gestu było niezbędne do pełnej kooperacji w łonie państw alianckich, a jeżeli tak to w czyim było interesie. Niemniej jednak stosunki polsko-radzieckie zostały nawiązane, a impas we wzajemnych relacjach przełamany.

15 kwietnia 2021 r. w 81. rocznicę zbrodni katyńskiej i 10. rocznicę posadzenia Dębów Pamięci - Dębów Katyńskich symbolicznie na terenie Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Sportowych w Pruszkowie złożono wiązanki kwiatów dla upamiętnienia ofiar Zbrodni Katyńskiej

W celu przygotowania kandydatek do ciążących na nich obowiązków 15 kwietnia 1925 r. Komenda Główna Policji Państwowej zorganizowała trzymiesięczny kurs dla 30 przewidzianych do tej pełnienia tej służby policjantek. Dowódcą utworzonej z nich kompanii szkolnej została Stanisława Filipina Paleolog, która z powodu brakujących etatów oficerskich, zaczęła służbę w stopniu podoficerskim, a dokładnie starszego przodownika. Pierwszy policyjny stopień oficerski dostała dopiero dwa lata później, co jest o tyle warte przypomnienia, że Stanisława Paleolog opuściła wojsko jako oficer.

Po zbrojnej agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 r. okupacji wojskowej wschodnich terenów II Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną i ustaleniu w dniu 28 września 1939 r. przez III Rzeszę i ZSRR w zawartym w Moskwie pakcie o granicach i przyjaźni niemiecko-sowieckiej linii granicznej na okupowanych wojskowo przez Wehrmacht i Armię Czerwoną terenach Polski mieszkańcy obu okupowanych części państwa polskiego poddani zostali represjom przez okupantów.

13 kwietnia br. przed Obeliskiem „Poległym Policjantom – Rzeczpospolita Polska” na dziedzińcu Komendy Głównej Policji w Warszawie oddano hołd ofiarom Zbrodni Katyńskiej – przedwojennym policjantom zamordowanym wiosną 1940 r. na terenie ZSRR.

Zbrodnia katyńska wpisywała się w istniejący od 1920 r. sowiecki plan opanowania Europy. Ujawnienie przez Niemców katyńskiego ludobójstwa w kwietniu 1943 r. i domaganie się prawdy przez Polski Rząd na Uchodźstwie, posłużyło Stalinowi za pretekst do zerwania stosunków dyplomatycznych z Polską. Jednak sprawa katyńska stała się problemem całej koalicji antyhitlerowskiej, bo godziła w wizerunek Związku Sowieckiego. W tym celu Stalin chciał przerzucić odpowiedzialność za zbrodnię na Niemcy.

Zachodni alianci nie protestowali przeciw sowieckiej propagandzie i ze względu na sojusz z ZSRR zaakceptowali fałszywą wersję zdarzeń. Wszelkie informacje o Katyniu zamieszczane w polskich gazetach wydawanych w Wielkiej Brytanii w czasie wojny były cenzurowane. W USA również tuszowano prawdę i zatajono raport pułkownika Van Vlieta, jednego z jeńców obecnych przy ekshumacji w kwietniu 1943 roku. Dopiero, gdy w wyniku Zimnej Wojny napięcie między niedawnymi sojusznikami zaczęło narastać, na zachodzie zdjęto embargo na prawdziwe informacje na temat Katynia.

Chociaż sowieckie sprawstwo Zbrodni Katyńskiej nie ulegało wątpliwości od chwili jej ujawnienia w kwietniu 1943 r., trzeba było czekać niemal pół wieku, zanim z moskiewskich archiwów wydostały się na światło dzienne dokumenty pozwalające wyjaśnić okoliczności mordu i odkryto nieznane dotąd miejsca pochówku polskich jeńców obozów w Starobielsku i Ostaszkowie. Stało się to możliwe w schyłkowym okresie ZSRS, w atmosferze gorbaczowowskiej głasnosti, gdy rządzący na Kremlu znaleźli się pod naciskiem nie tylko żądań płynących z Polski, ale i własnego społeczeństwa, upominającego się o pamięć o ofiarach stalinizmu. Olbrzymią rolę w tych staraniach odgrywało Stowarzyszenie „Memoriał”.