Aktualności - Historia i Tradycja

O tym, że Rada Miejska Tweru (dawny Kalinin) nosi się z zamiarem usunięcia tablic ze ściany miejscowego Uniwersytetu Medycznego, które zawieszono tam w czasach radzieckiej „pierestrojki” dla upamiętnienia polskich jeńców, pomordowanych wiosną 1940 roku przez sowieckich funkcjonariuszy NKWD, przebąkiwano już wcześniej. Nigdy jednak władze Rosji nie zdecydowały się na ten haniebny czyn, który 7 maja br., w przeddzień Dnia Zwycięstwa, popełnili samowolnie: Artiom Ważenkow, aktywista twerskiego Narodowego Ruchu Wyzwoleńczego, oraz zastępca rektora uniwersytetu ds. bezpieczeństwa – osoba, którą zazwyczaj wyznacza Federalna Służba Bezpieczeństwa Rosji. To jemu, jak twierdzi Aleksandr Gurianow, szef sekcji polskiej Stowarzyszenia Memoriał, od dawna nie pasowały wizyty, składanie wieńców i kwiatów przy tablicach. Usiłował zablokować te wizyty i razem z Ważenkowem samowolnie zlecili dokonanie ich demontażu.

7 sierpnia 1931 r. niemal wszystkie krajowe dzienniki na swych pierwszych stronach donosiły wielką czcionką: Student zastrzelił artystkę. Krwawy dramat miłosny w garderobie teatrzyka „Ananas” w Warszawie. Iga Korczyńska nie żyje. Sprawca – Zachariasz Drożyński - aresztowany.

6 maja 1925 roku – w Wilnie w Gimnazjum im. Joachima Lelewela, w trakcie egzaminu maturalnego doszło największej w polskiej historii strzelaniny w szkole. Zginęło 5 osób, a 9 zostało rannych. Była też jedną z pierwszych tragedii w Europie na tak dużą skalę. Wcześniej takie zajścia kończyły się śmiercią jednej lub dwóch ofiar.

22 marca 1932 r. wczesnym rankiem na ul. Stryjskiej we Lwowie niezidentyfikowany zamachowiec strzałem w głowę pozbawił życia podkom. Emiliana Czechowskiego, kierownika referatu spraw ukraińskich Komendy Policji Państwowej Lwów-Miasto. Czechowski miał 48 lat, pozostawił żonę i dwie córki, uczennice lwowskiego gimnazjum.

Piątek, 30 listopada 1932 roku. Dochodzi godz. 17. Na dworze już zmrok. W Urzędzie Pocztowym, mieszczącym się w okazałej 3-piętrowej kamienicy przy ul. Cmentarnej w Gródku Jagiellońskim (woj. lwowskie) trwa jeszcze praca. W oświetlonych oknach widać pochylonych nad biurkami urzędników.

101 lat temu, 29 kwietnia 1919 r., Sejm Ustawodawczy uznał rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja za święto narodowe odrodzonego państwa. Historia uroczystych obchodów tego dnia ma jednak znacznie dłuższą tradycję, sięgającą roku 1792.

Święto Flagi wypada 2 maja. Jest to stosunkowo młoda tradycja, której data w Polsce została wybrana ze względu na bliskie sąsiedztwo dwóch innych okazji patriotycznych, czyli Święta Pracy (1 maja) i Święta Konstytucji (3 maja). 2 maja nie jest dniem wolnym od pracy, ale ze względu na fakt, że stanowi część długiego weekendu majowego, wiele zakładów pracy i instytucji odpracowuje ten dzień w innym terminie.

Banda rabunkowa w garnizonie wileńskim, dwie afery łapówkarskie w komisariatach Wilna, a na dodatek epidemia tyfusu plamistego wśród funkcjonariuszy, to plagi, które w latach 1924-1925 dotknęły Policję Państwową XVI Okręgu Wileńskiego. Te pierwsze mocno nadwerężyły jej dobre dotąd imię.

Przed wiekami nazywano go mistrzem świętej sprawiedliwości albo mistrzem małodobrym. Nosił czerwony uniform i był urzędnikiem magistratu. W majestacie prawa torturował skazańców, ścinał im głowy, łamał kołem, podpalał stosy, ćwiartował lub zakładał pętlę na szyję. Jeszcze do niedawna tę ostatnią usługę świadczył na rzecz resortu sprawiedliwości.