Aktualności - Historia i Tradycja

Operacją likwidacyjną jeńców polskich z Ostaszkowa zajmowała się specjalna grupa, która została skierowana z Moskwy do Kalinina. W jej skład wchodzili: major bezpieczeństwa państwowego W. Błochin, starszy major bezpieczeństwa państwowego N. Siniegubow i kombrig Michaił Kriwienko. Ten ostatni był odpowiedzialny za przetransportowanie jeńców z Ostaszkowa do Kalinina. Do tego celu miał do dyspozycji 12 kompanię 236 pułku wojsk konwojowych NKWD. Każdego dnia funkcjonariusze Wydziału Ewidencyjno - Rozdzielczego Zarządu do Spraw Jeńców Wojennych NKWD ZSRR sporządzali na podstawie otrzymanych wytycznych listy jeńców przewidzianych do wysyłki do Kalinina. Ogółem przygotowano 64 listy wywozowe, które były właściwie tzw. listami śmierci.

80 lat temu, 2 kwietnia 1940 roku, kierownictwo NKWD w rozwinięciu uchwały Biura Politycznego KC Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) z 5 marca 1940 roku, wydało polecenie skierowania 78 jeńców wojennych z obozu kozielskiego do dyspozycji szefa UNKWD obwodu smoleńskiego. 3 kwietnia 1940 NKWD rozpoczęło wywóz polskich oficerów z obozów w Kozielsku skąd wyruszyły pierwsze transporty śmierci z jeńcami z Kozielska do Katynia.

W roku 1919 inż. Władysław Henszel został najważniejszą osobą w służbie bezpieczeństwa II Rzeczpospolitej – pierwszym komendantem Policji Państwowej. Niespodziewana dymisja komendanta po kilku latach nienagannej służby, była dla wielu osób dużym zaskoczeniem. Jak dalej potoczyły się losy policjanta, dla którego dobro ojczyzny było celem nadrzędnym?

Policyjne jednostki wodne utworzono w miejsce Straży Rzecznej. Jej komisariaty podlegały okręgowym komendom policji, a obejmowały swym nadzorem określone odcinki drogi wodnej. Oficjalnie Policja Rzeczna rozpoczęła służbę na Wiśle 1 kwietnia 1920 r. W roku 1920 utworzono Komisariaty PP na drogach wodnych w Warszawie, Płocku, Puławach, Sandomierzu i Krakowie.

Generalny inspektor Kordian Józef Zamorski, ostatni komendant główny Policji Państwowej, w policyjnej formacji znalazł się dosyć przypadkowo. Nie zabiegał o to stanowisko i przyjął je początkowo z wyraźną niechęcią. Wcale jej zresztą nie ukrywał.

Przytoczona maksyma Monteskiusza mogłaby doskonale i w pełni posłużyć za wstęp do scharakteryzowania ceremoniału państwowego II Rzeczypospolitej do którego przecież w wielu swych aspektach odwoływał się również ceremoniał stosowany w Policji Państwowej.

Było ich zaledwie 316, jednak ich dzieje stanowią złotą kartę w historii Polski. Spadochroniarze Armii Krajowej, bo o nich właśnie mowa, tworzyli jedną z najbardziej elitarnych grup żołnierzy II wojny światowej. Początkowo określani byli mianem "ptaszków", "zrzutków" albo "skoczków", jednak ostatecznie przyjęła się dla nich nazwa "cichociemni", która niezwykle trafnie definiowała sposób działania, do jakiego zostali przygotowani: "w ciszy oraz po ciemku". Niestety, część z nich została skazana w Polsce Ludowej na kary śmierci lub więzienia.

„Skarga katyńska” została wniesiona do Trybunału w Strasburgu jako tzw. skarga wstępna 24 maja 2009 r., a jako skarga właściwa - 5 sierpnia 2009 r. W dniu 9 czerwca 2009 r. Trybunał zarejestrował skargę jako Wołk-Jezierska i inni przeciwko Rosji i nadał numer 29520/09.

(…) Z początkiem grudnia 1939 roku od przedwojennego podinspektora (podpułkownika) Policji Państwowej – Romana Sztaby, wówczas kierownika tzw. Policji Polskiej na terenie ówczesnej „Generalnej Guberni” hitlerowskiej, otrzymuję rozkaz zorganizowania tej policji w powiecie nowotarskim. Sztaba (zginął w hitlerowskim obozie koncentracyjnym ) i pani Stanisława Rachwałowa (żona Zygmunta Rachwała, oficera Policji Państwowej) ówczesny łącznik i eksponent Komendy Głównej Z.W.Z. instruują mnie jaki ma być stosunkowanie się tej policji wobec istniejącego już przeciw hitlerowskiego Ruchu Oporu (…). Fragment listu otwartego Józefa Wraubka do Sylwestra Leczykiewicza