Aktualności - Historia i Tradycja

Okulicz-Kozaryn Wacław (1884-1974) – dozorca, wychowanek Władysława Pytlasińskiego, jeden z pierwszych zapaśników w Polsce, olimpijczyk z Paryża (1924).

Miłośników przedwojennej prasy policyjnej z pewnością dziwić musi fakt, że na łamach tygodników „Na Posterunku”, „Gazety Administracji i Policji Państwowej” oraz dwumiesięcznika „Przegląd Policyjny” dosyć rzadko gościły tzw. lżejsze tematy, niezwiązane bezpośrednio ze służbą, a dotyczące pomysłów na zagospodarowanie funkcjonariuszom czasu wolnego po pracy.

Koszary nie były wymarzonym miejscem do zamieszkania dla przedwojennych policjantów. Kilku- lub kilkunastoosobowe sale, łóżko przy łóżku, krzesło i półka w szafie albo wieszak na ścianie.Taki był standard ówczesnych koszarek, jak wtedy nazywano część mieszkalną policyjnych jednostek.

Modernizacja społeczna służb mundurowych w dwudziestoleciu międzywojennym stała w opozycji do postępu obyczajowego w życiu funkcjonariuszy Policji Państwowej. Od kandydatek na żony i później od żon policjantów wymagano wiele, a zasady regulujące zawieranie małżeństw były również ściśle określone.

Wprowadzenie międzynarodowego jednolitego języka do policyjnego użytku jest koniecznością, uznaną przez wszystkie państwa ze względu na umożliwienie jednostajności urzędowania, ze względu na oszczędność w korzystaniu z tłumaczy oraz ze względu na częstą niemożność szybkiego znalezienia w niektórych krajach znawcy danego języka.

Od początku zaliczano ich do elity intelektualnej Policji Państwowej. Nieprzypadkowo, bowiem to na nich spoczywał główny ciężar walki z najbardziej niebezpiecznymi kryminalistami: bandytami, gwałcicielami, sadystycznymi mordercami, seryjnymi zabójcami. Ludźmi, którzy nierzadko potrafili wykorzystać zdobycze naukowej kryminalistyki, aby uniknąć odpowiedzialności za swe zbrodnie.

O legendzie polskich zapasów Władysławie Pytlasińskim, atlecie, który gromił najpotężniejszych siłaczy początków ubiegłego stulecia, wie chyba każdy. Ale już o tym, że w jego bogatym curriculum vitae wpisana była policyjna służba, słyszało pewnie niewielu.

Okrzyknięto go „polskim Alem Capone”. Zdecydowanie na wyrost, bo, oprócz zbliżonej postury i pokrewnej profesji, skala jego bandyckich możliwości była nieporównywalnie mniejsza. Dla sterroryzowanych kupców z „Kercelaka” nie miało to jednak żadnego znaczenia.

Musiał być wierny i uczciwy. W każdej chwili gotów do interwencji, pomocy i poświęcenia. Z mundurem nie rozstawał się nigdy. Tego wymagała zawodowa etyka.

Dziś na ogrodzeniu budynku Komendy Głównej Policji od strony ul. Wielickiej została zamieszczona wystawa plenerowa pt. „Na posterunku” opowiadająca o pierwszych latach działalności Policji Państwowej i innych formacji bezpieczeństwa na ziemiach II Rzeczpospolitej.