Aktualności - Historia i Tradycja

Sto lat temu armie polska i sowiecka stoczyły pod Warszawą decydującą bitwę w wojnie, która oficjalnie nie została wypowiedziana. Stawką starcia było to, czy Polacy zdołają obronić niepodległość odzyskaną w 1918 r. Stawką był też przyszły los cywilizacji europejskiej. Dla Węgier zwycięstwo bolszewików oznaczałoby powrót komunistycznej Republiki Rad z 1919 r., nową falę terroru i cierpień. Od wiosny 1920 r. zdawał sobie z tego sprawę rząd Sándora Simonyiego- -Semadama, a następnie – gabinet Pála Telekiego.

11 sierpnia 1937 roku ówczesny komisarz ludowy NKWD Nikołaj Jeżow podpisał rozkaz o rozpoczęciu tzw. operacji polskiej, w czasie której na terytorium ZSRR w latach 1937–1938 w okresie wielkiego terroru, skazano 139 835 osób, z tego zamordowano bezpośrednio 111 091 Polaków-obywateli ZSRR, a 28 744 skazano na pobyt w obozach koncentracyjnych.

Kierownictwo Walki Podziemnej w komunikacie nr 9 z 19 sierpnia 1943 r. meldowało do Londynu: - „W nocy z 5 na 6 sierpnia Oddział Sił Zbrojnych w Kraju przeprowadził akcję uwolnienia więźniów politycznych w Jaśle”. Ogółem uwolniono 180 więźniów. Jasielska akcja pod kryptonimem „Pensjonat” (lub „Akcja W”) była jedną z najbardziej udanych i najgłośniejszych nie tylko na terenie Okręgu AK Kraków i Podokręgu AK Rzeszów. Odbiła się ona szerokim echem w całej okupowanej Polsce i na emigracji. Mówiły o niej również alianckie rozgłośnie radiowe.

Dziś na placu przed pałacem Staszica, o godzinie 11.00, została otwarta wystawa pt. „Państwowy Korpus Bezpieczeństwa – Policja Polskiego Państwa Podziemnego w dokumentach”. W uroczystości wzięli udział między innymi: Jan Józef Kasprzyk, szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, nadinsp. Tomasz Szymański zastępca Komendanta Głównego Policji oraz dr Tadeusz Krawczak, dyrektor Archiwum Akt Nowych w Warszawie.

Powstanie warszawskie jest zjawiskiem wyjątkowym w historii II wojny światowej. 1 sierpnia 1944 r. do boju z okupantem wystąpiła armia, która do tej pory działała w ukryciu. Na froncie, który przebiegał przez dzielnice, ulice i domy, walczyło około 33 tys. słabo wyekwipowanych żołnierzy, głównie z podległej Rządowi Polskiemu w Londynie Armii Krajowej. W strefie działań wojennych znalazła się także ludność cywilna. Do utrzymania i ochrony porządku Delegatura Rządu na Kraj dysponowała specjalistyczną formacją - Państwowym Korpusem Bezpieczeństwa (PKB)

Jazzband trąbek samochodowych. Dudnienie i dzwonki tramwajów, migocące i jarzące się reklamy świetlne. Z przyjemnością stwierdzić trzeba, że przez lato ostatnie Warszawa zmieniła się znacznie, i to na lepsze.

Przeglądając choćby tylko rozkazy komendanta głównego PP z pierwszych lat funkcjonowania policyjnego korpusu trudno oprzeć się refleksji, że ówcześni stróże prawa brakiem zajęć przejmować się nie musieli.

Próżno ich szukać w wykazie stanowisk przedwojennej Policji Państwowej. Nie występują też z imienia i nazwiska w żadnym periodyku ani gazecie codziennej okresu międzywojnia. Czyżby więc materialnie nie istnieli?

Policjantom zawsze patrzono na ręce, ze złośliwą satysfakcją wytykając wszelkie potknięcia. Natomiast o ich zasługach i poświęceniu bywało głośno zazwyczaj przy okazji korporacyjnego święta, spektakularnego sukcesu w walce z przestępczością lub zbliżających się Zaduszek