Aktualności - Historia i Tradycja

Dzisiaj pierwszy dzień września. 81 lat temu hitlerowskie Niemcy napaścią na Polskę rozpoczęły konflikt, który dwa dni później przerodził się w II Wojnę Światową. Polska będąc pierwszą ofiarą nazistowskiej armii broniła się dłużej niż wszyscy przewidywali, a podczas wojny obronnej 1939 roku nie tylko żołnierze Wojska Polskiego, ale też funkcjonariusze Policji Państwowej, okazali ogromny hart ducha i niezłomność w obronie swojej ojczyzny.

Wojenne losy wielu funkcjonariuszek policji kobiecej łączyła przynależność do różnych organizacji konspiracyjnych. Duża liczba policjantek zginęła podczas okupacji niemieckiej i sowieckiej, niektóre były aresztowane przez NKWD lub pod groźbą kary śmierci zostały zwerbowane w Generalnym Gubernatorstwie do „granatowej” policji. Inne po zakończeniu wojny z obawy przed represjami wyjechały z kraju. Grupa funkcjonariuszek Policji Państwowej, która swoją honorową postawą dochowała wierności ojczyźnie, zapisała piękną kartę w historii Rzeczypospolitej Polskiej.

System policyjny II Rzeczypospolitej ukształtowany został w latach 1919-1923 i obejmował dwa zorganizowane na wzór wojskowy organy: Policję Państwową obejmującą swym zasięgiem cały kraj i Policję Województwa Śląskiego. Oba organy porządkowe były identycznie zorganizowane i umundurowane.

W ramach obchodów 100. rocznicy „Cudu nad Wisłą” w Kuligowie 29 sierpnia odbyły się uroczystości upamiętniające Bitwę Warszawską 1920 roku, pod honorowym patronatem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Mariusza Kamińskiego. W tym roku uroczystości miały nieco inny charakter z uwagi na sytuację epidemiczną w Polsce.

Zakończyliśmy cykl artykułów poświęconych udziałowi policji w wojnie polsko-sowieckiej w roku 1920 opisem dziejów bohaterskiego szwadronu policyjnego. Cyklem tym nie wyczerpaliśmy całokształtu materiałów historycznych, będących w naszym posiadaniu, nie wspominaliśmy nic bowiem o walkach policji w obronie Płocka i Zamościa, o walkach policji ostrołęckiej, rypińskiej, sierpeckiej itd. Opisowi bojów policji w Małopolsce Wschodniej poświęciliśmy tylko jeden, pobieżny zresztą, artykuł, o działaniach zaś wojennych policji pomorskiej zamilczeliśmy zupełnie.

Marsz przez puszczą Kurpiowską. Ofensywa wojsk naszych, po przełamaniu oporu nieprzyjaciela, trwała na całym froncie. Żołnierz sowiecki - zdemoralizowany, głodny i przemęczony, klnąc na swych dowódców, nie myślał już o zdobyciu „pańskiej” Warszawy i marzył jedynie o tym, aby ocalić własne życie. Nasze Naczelne Dowództwo, postawiło sobie za zadanie, aby siły nieprzyjacielskie zniszczyć zupełnie i zmusić je do poddania się względnie zepchnąć na terytorium Prus Wschodnich. Zadanie to wymagające ogromnych mas wojska, których nam brakowało, zostało mimo to jednak w znacznej mierze wykonane.

Ofensywa na Serock Po parogodzinnym odpoczynku w Zegrzu, wieczorem 16 sierpnia szwadron przydzielono do dyspozycji 7-mej brygady rezerwowej piechoty, a ściślej - do dyspozycji 155-go pułku piechoty (obecnie 73 p. p.), który miał za zadanie nocą z 16 na 17 sierpnia zaatakować Serock. Dodać tu trzeba, że w związku ze znakomicie rozwijającą się ofensywą naszej 5-ej armii, której prawe skrzydło zajęło Nasielsk, skutkiem czego nieprzyjaciel cofał się w popłochu na Pułtusk, dowództwo I armii musiało również przystąpić do ofensywy.

„Słońce i wichry spaliły im twarze. Sczernieli, wychudli, lecz duch silny w nich zawsze pozostał. Nie było imprezy, na którą nie byliby gotowi się porwać” - JANUSZ JAGRYM-MALESZEWSKI („Cucyłów" — wspomnienie bojowe z dziejów 2-go szwadronu ułanów Legionów Polskich)

Oficer Policji Państwowej II RP i major Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, żołnierz Armii Krajowej, bohater Powstania Warszawskiego oraz najbardziej znany Cichociemny wśród funkcjonariuszy PP. Jest symbolem pokolenia, które oddało swoje życie za Ojczyznę.