Aktualności - Historia i Tradycja

Próżno ich szukać w wykazie stanowisk przedwojennej Policji Państwowej. Nie występują też z imienia i nazwiska w żadnym periodyku ani gazecie codziennej okresu międzywojnia. Czyżby więc materialnie nie istnieli?

Policjantom zawsze patrzono na ręce, ze złośliwą satysfakcją wytykając wszelkie potknięcia. Natomiast o ich zasługach i poświęceniu bywało głośno zazwyczaj przy okazji korporacyjnego święta, spektakularnego sukcesu w walce z przestępczością lub zbliżających się Zaduszek

Warunki pracy przedwojennych policjantów można często porównać do atrakcji oferowanych przez dzisiejsze kluby survivalowe. Młodej, powołanej do życia w 1919 r., formacji brakowało właściwie wszystkiego. Od własnego dachu nad głową po broń i buty.

Do krezusów z pewnością nie należał, ale mógł się czuć dowartościowany przez władze państwowe za swą długoletnią, ofiarną służbę.

W całym dwudziestoleciu międzywojennym, od momentu powołania Policji Państwowej w lipcu 1919 roku do końca sierpnia 1939 roku, policyjna formacja straciła 646 funkcjonariuszy, którzy polegli śmiercią chwalebną, na służbie. Ich listę, opracowaną na podstawie Skorowidza do szczegółowego preliminarza budżetowego Policji Państwowej na rok 1939/1940, przytoczył prof. dr hab. Robert Litwiński, dziekan Wydziału Humanistycznego UMCS w Lublinie, w interesującej monografii „Korpus Policji Państwowej II RP”.

W tym roku w czasie policyjnego święta szczególnie honorowane są funkcjonariuszki policji bowiem w 2020 r. przypada 95. rocznica powołania Policji Kobiecej. Z tej okazji BEH-MP KGP przygotowało ekspozycję poświęconą początkom żeńskiej formacji w czasie międzywojnia.

W przeddzień 101. rocznicy powstania Policji Państwowej Rzeczypospolitej Polskiej Piłsudczycy oddali hołd grobom funkcjonariuszy Policji Państwowej II Rzeczypospolitej znajdujących się pod ich opieką na cmentarzu Kopciówka w Głębokiem.

Z okazji Święta Policji w Biurze Edukacji Historycznej – Muzeum Policji KGP przygotowano wystawy dotyczące ważnych dla formacji wydarzeń z okresu II RP oraz II Wojny Światowej.

Musiał być wierny i uczciwy, niczym żona Cezara. W każdej chwili gotów do interwencji, pomocy i poświęcenia. Z mundurem nie rozstawał się nigdy. Tego wymagała zawodowa etyka.

Przedwojenny policjant luminarzem nauki nie był. Trudno go zresztą o to winić. Reprezentował jedynie ówczesne polskie społeczeństwo: zacofane, dotknięte analfabetyzmem, żyjące w większości na granicy ubóstwa. 123 lata niewoli i dyskryminacyjnej polityki zaborców musiało zrobić swoje.