Aktualności - Historia i Tradycja

O legendzie polskich zapasów Władysławie Pytlasińskim, atlecie, który gromił najpotężniejszych siłaczy początków ubiegłego stulecia, wie chyba każdy. Ale już o tym, że w jego bogatym curriculum vitae wpisana była policyjna służba, słyszało pewnie niewielu.

Okrzyknięto go „polskim Alem Capone”. Zdecydowanie na wyrost, bo, oprócz zbliżonej postury i pokrewnej profesji, skala jego bandyckich możliwości była nieporównywalnie mniejsza. Dla sterroryzowanych kupców z „Kercelaka” nie miało to jednak żadnego znaczenia.

Musiał być wierny i uczciwy. W każdej chwili gotów do interwencji, pomocy i poświęcenia. Z mundurem nie rozstawał się nigdy. Tego wymagała zawodowa etyka.

Dziś na ogrodzeniu budynku Komendy Głównej Policji od strony ul. Wielickiej została zamieszczona wystawa plenerowa pt. „Na posterunku” opowiadająca o pierwszych latach działalności Policji Państwowej i innych formacji bezpieczeństwa na ziemiach II Rzeczpospolitej.

Musiał być wierny i uczciwy. W każdej chwili gotów do interwencji, pomocy i poświęcenia. Z mundurem nie rozstawał się nigdy. Tego wymagała zawodowa etyka.

W katalogu wykroczeń przedwojennych policjantów jedno z czołowych miejsce zawsze zajmowało niedbalstwo służbowe. Lekceważenie przepisów, albo ich nieznajomość, bądź też zachowania kolidujące ze zdrowym rozsądkiem były przyczyną wielu, niejednokrotnie tragicznych zdarzeń w kontaktach z przestępcami. Zwłaszcza podczas konwojowania lub doprowadzania osób zatrzymanych.

W okresie międzywojennym wśród 64 sklasyfikowanych przez policję i ujmowanych w comiesięcznych statystykach stanu bezpieczeństwa przypadkach zbrodni, występków i wykroczeń, fałszerstwa zajmowały zawsze wysokie pozycje. Na 14. miejscu w tym rankingu zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu państwa znajdowała się kategoria: Fałszerstwa pieniędzy i papierów wartościowych.

Nasi protoplaści z posterunków i komisariatów Policji Państwowej, pełniący w latach 1919-1920 służbę prewencyjną, o kryminalistyce pojęcie mieli raczej niewielkie. Zresztą nikt od nich tego nie wymagał. Na dwumiesięcznych kursach przygotowawczych dla niższych funkcjonariuszy nadrabiano przede wszystkim ich braki w wykształceniu podstawowym oraz wpajano przepisy służbowe, pozostawiając sprawy daktyloskopii i medycyny sądowej nieco na uboczu.

Gniadosze i siwki długo dzierżyły pozycję lidera w policyjnym transporcie. Choć na łamach branżowej prasy już w latach 20. ubiegłego wieku wróżono im rychły koniec, przez cały okres międzywojnia miały się dobrze.

W latach 20. ubiegłego wieku motoryzacyjnie dopiero raczkowaliśmy, ale już wtedy zwolenników koni w transporcie i komunikacji ubywało z dnia na dzień. Silnik spalinowy skutecznie wypierał czterokopytne na prowincję. A rodowodowe „angliki” czy „araby” angażowano już tylko w wojsku i policji oraz do uświetniania różnych ceremonii.