Aktualności - Historia i Tradycja

Kradzieże, gwałty, zabójstwa… lista przestępstw popełnianych w XVII wieku w Rzeczpospolitej była długa, a ich wykrywalność niewielka. Schwytanych przestępców karano jednak niezwykle surowo.

Po wypędzeniu okupantów w 1918 r. nastały czasy szczególnie ciężkie dla świeżo zorganizowanej, młodej policji polskiej. Powrót do rodzin byłych żołnierzy armij zaborczych, zdemoralizowanych wojną, wzmożony ruch ludności wskutek zniknięcia granic okupacyjnych, wszystko to sprzyjało szczególnie wszelakiego rodzaju mętom do zmylenia czujności stróżów bezpieczeństwa. Jednak zapał i oddanie się służbie członków młodej organizacji sprawiał, że walka z przestępczością dawała dodatnie rezultaty, niekiedy wcale nieprzeciętne.

Święto Narodowe 3 maja obchodzono w Warszawie jak co roku bardzo uroczyście. Wszystkie domy udekorowano flagami narodowemi, gmachy państwowe oraz liczne balkony i wystawy przyozdobiono godłami narodowemi oraz portretami Pana Prezydenta Rzplitej i Marszałka Piłsudskiego. Na ulicach rojno. Coraz przeciągają oddziały wojskowe, policji i młodzieży szkolnej, zdążające na plac rewji — plac Marszałka Piłsudskiego.

Święto Flagi wypada 2 maja. Jest to stosunkowo młoda tradycja, której data w Polsce została wybrana ze względu na bliskie sąsiedztwo dwóch innych okazji patriotycznych, czyli Święta Pracy (1 maja) i Święta Konstytucji (3 maja). 2 maja nie jest dniem wolnym od pracy, ale ze względu na fakt, że stanowi część długiego weekendu majowego, wiele zakładów pracy i instytucji odpracowuje ten dzień w innym terminie.

We wszystkich domach, gdzie doszło do zabójstwa, na stole leżały rachunki za prąd. Krakowscy policjanci stanęli znów przed szansą wykrycia, kto był seryjnym zabójcą nazwanym przed laty „Inkasentem”.

Nadchodzi majówka, chyba najbardziej sielski i idylliczny moment roku, gdyż ludzie na nowo, po zimie łakną uroków przyrody i ciepłej aury. Czas na łonie natury umilają piknikowe przysmaki oraz nierzadko dobre lektury. W czasie wolnym i leniwym chętnie sięgamy po melodramaty, bowiem opisy nieszczęść i burz emocjonalnych uniesień dodają pikanterii ospałemu wypoczynkowi. W odosobnieniu można także dopuścić do głosu skrywaną na co dzień potrzebę obcowanie z estetykę dedykowaną kucharkom i pensjonarkom. Kontynuujemy miłosną nowelkę ogłoszoną drukiem w gazecie „Na Posterunku”, którą w maju 1932 zaczytywali się pewnie funkcjonariusze PP, a także ich najbliżsi.

Nadchodzi majówka, chyba najbardziej sielski i idylliczny moment roku, gdyż ludzie na nowo, po zimie łakną uroków przyrody i ciepłej aury. Czas na łonie natury umilają piknikowe przysmaki oraz nierzadko dobre lektury. W czasie wolnym i leniwym chętnie sięgamy po melodramaty, bowiem opisy nieszczęść i burz emocjonalnych uniesień dodają pikanterii ospałemu wypoczynkowi. W odosobnieniu można także dopuścić do głosu skrywaną na co dzień potrzebę obcowanie z estetykę dedykowaną kucharkom i pensjonarkom. Przypominamy zatem miłosną nowelkę ogłoszoną drukiem w gazecie „Na Posterunku”, którą w maju 1932 zaczytywali się pewnie funkcjonariusze PP, a także ich najbliżsi.

W opinii z kwietnia 1943 r. wystawionej przez szefa Oddziału VI płk. Michała Protasiewicza można przeczytać: „Wytrzymałość fizyczna i nerwowa – dobre. Duża ambicja osobista i czynu. Obowiązkowość ideowo pojęta. Wysoki poziom wiedzy ogólnej. Posiada zdolności kierownicze i wychowawcze. Patriotyzm i lojalność – bez zarzutu”

– Nie pamiętam, który to był dzień wojny. Jechaliśmy za Wisłę, tak jak inne rodziny policyjne. Tam mieliśmy spotkać się z ojcem – Halina Abramczyk-Drachal przykłada do oczu chusteczkę. – Ruszyliśmy bladym świtem, ostatnie słowa pożegnania, uściski i obietnice krótkiej rozłąki. Cały czas patrzyłam na oddalającą się sylwetkę ojca. Stał z uniesioną ręką. I taki pozostał w mojej pamięci. Nigdy więcej już go nie zobaczyłam